Canyoning in Wadi Bani Khalid

Na wederom een goede nacht en een lekker ontbijt was het tijd om de woestijn weer te verlaten. Omdat we de drie andere gasten eerst even af moesten zetten bij de kamelen, mochten wij in de laadbak van de truck zitten. De rit die volgde was weer een mooie dune bashing, die nog uitdagender is als je én achteruit gaat én je nergens aan vast kunt houden! Erg grappig! Nadat we weer herenigd waren met onze eigen auto, zijn we naar Wadi Bani Khalid gereden, één van de bekendste en mooiste wadi’s hier, die het hele jaar gevuld is met water. De weg er naar toe was een goed geasfalteerde weg door de bergen, met af en toe weer flinke hoogteverschillen.

Toen wij aan kwamen was het nog niet zo druk en we keken dan ook onze ogen uit. Turquoise water, palmbomen, rotswanden, bergen… Prachtig dit! We liepen de wadi een stukje in en klommen over de rotsen. Telkens zagen we weer een nieuw stukje turquoise water en ministrandjes. We besloten onze schoenen te verwisselen voor waterschoenen en onze tassen achter te laten. Terwijl Eveline grotendeels zwemmend, springend en klimmend door de canyon ging, probeerde Gerben een looproute te vinden over de rotsen. Helemaal droog de canyon door is geen optie, maar zoals Eveline – kopje onder – was ook niet nodig. Eveline gleed onderwater uit over een gladde rots, verdween vervolgens volledig onderwater, met uitzondering van haar rechterhand. Als je telefoon maar droog blijft, was het motto! Hoe verder we de kloof in liepen, hoe minder water we zagen. Uiteindelijk besloten we terug te gaan en in de zon weer lekker op te drogen. Wat een mooi plekje hier!

We stapten weer in de auto en reden door naar Sur, een stadje aan de kust. De weg er naar toe was vrij saai. Veel asfalt, weinig uitzicht. Ondanks dat Oman echt hele mooie stukken natuur heeft, heeft het ook hele stukken ‘niets’. Maanlandschap, afgebrokkelde rotsen, zand… Met her en der een kameel of een kudde geiten, dat dan weer wel. In Sur aangekomen hebben we geluncht en toen zijn we doorgereden naar ons hotel in Ras al-Hadd, het meest noordoostelijke punt van het schiereiland. Na het inchecken zijn we even op het strand gaan liggen, waar we enorm veel krabben zagen.

In de avond zijn we naar Ras al-Jinz gereden, een natuurreservaat een stukje verderop. Hier leven veel schildpadden en de turtle watching kon dan ook niet uitblijven. Aangekomen bij het Ras al-Jinz Turtle Reserve-bezoekerscentrum bleken we niet de enige te zijn. Bij lange na niet ook. Meer dan honderd mensen gingen de schildpadden vandaag bekijken… Nadat we ons kaartje hadden gekocht, begon het lange wachten. Na bijna anderhalf uur mocht onze groep ook eindelijk op pad. Door het donker liepen we met een gids naar het strand, op zoek naar schildpadden. Lampen zijn verboden, want daarmee verstoor je de looprichting van de mini turtles. Overigens vonden we op weg naar het strand een hele groep kleine schildpadjes, die in ieder geval niet de snelste weg naar de zee hadden genomen. Even later zagen we een grote, broedende schildpad. Zo’n honderd eieren werden in een razend tempo in de zelf gegraven kuil gegooid. Vervolgens begint een heel ritueel om de kuil weer dicht te gooien. Eerst met zijn achterpoten, dan met zijn voorpoten. Ondanks het ‘massale’ van deze excursie, was het ontzettend leuk om de schildpadden van zo dichtbij te zien.

Toen we weer naar het hotel waren gereden en de auto hadden geparkeerd, zagen we nog wat verdwaalde mini schildpadjes. Eveline heeft nog geprobeerd ze in de juiste richting te zetten, maar de overweldigende hoeveelheid aan lampen op de kust hebben toch teveel aantrekkingskracht. Zullen ze de zee ooit halen? Het was ondertussen alweer middernacht, dus gaan we snel slapen. Morgen staat er weer van alles op het programma!