Op weg naar Wahiba Sands

Vandaag gingen we alweer vroeg op pad, deze keer met onze eigen auto, met als eindbestemming de woestijn. Het was vanochtend erg helder en dat leverde dan ook de mooiste vergezichten op. Na elke bocht volgde weer een nieuw uitzicht. Wat is het Hajjargebergte toch mooi! Onze auto deed het weer prima, al is bergafwaarts uiteraard beter te doen dan bergopwaarts. Het was natuurlijk wel uitdagend, om met een Suzuki Celerio de off road tracks te overleven! Na bijna vijftien kilometer gravelroad, ging de weg over in asfalt. Met scherpe haarspelbochten slingerden we naar beneden en een uur later stonden we weer in Al-Hamra. We reden door naar Nizwa, een stad met een traditioneel en historisch karakter.

We brachten een bezoek aan het Nizwa-fort, dat halverwege de 17de eeuw werd gebouwd. Het meest opvallende aan dit fort is de grote, cirkelvormige toren, met een diameter van 36 meter, die je van een afstand al ziet staan. We begonnen met de ruimtes bij het kasteel, die veelal zelfs waren ‘ingericht’. Ook waren een aantal ruimtes ingericht als expositieruimte en werden we getrakteerd op een live optreden van zingende, trommelende en dansende Omaanse mannen. Ook bij dit fort mocht je weer overal in en op. Eveline werd nog even geïnterviewd door een Omaanse studente, die voor haar studie een onderzoek deed naar het fort. Als laatste beklommen we de toren, vanwaar we een mooi uitzicht hadden op de stad, de dadelpalmoases, de bergen en de indrukwekkende Sultan Qabous-moskee. Nizwa staat ook bekend om haar souq, die uit verschillende delen bestaat. De souq wordt niet alleen door toeristen bezocht, maar juist ook door de Omani zelf. Weer ploften nog even neer op een terrasje, waar we voor nog geen 5 euro genoten van een milkshake, een kebab en een Omaanse hotdog. Nizwa is echt een leuke en levendige stad, die het bezoeken waard is!

Na Nizwa reden we weer verder naar het oosten. We passeerden nog een hoop leuke stadjes met veel kleine winkeltjes en mooie moskeeën. De wegen zijn erg goed hier. Veelal strak asfalt, waar je 100 km/uur mag en sommige stukken zelfs driebaans brede snelwegen. Het enige nadeel zijn de drempels – of eigenlijk heuvels! – die hier veelal rondom dorpjes zijn aangelegd. De over de volledige breedte liggende drempels zijn anderhalve meter lang en zo’n 30 centimeter hoog. Met een beetje geluk worden ze aangegeven met een verkeersbord én gele markering, soms ook niet. Of is de gele markering weg gesleten. En geloof ons, deze drempels moet je vooral niet pakken met een snelheid van hoger dan 5 km/uur!

Drie uur later kwamen we aan in Al Wasil, waar onze trip naar de Wahiba zandwoestijn gaat starten. We werden door de eigenaar opgehaald met een 4x4 truck, waarmee hij door de woestijn crosste. Na zo’n 20 minuten rijden door het zand met uitzicht op de duinen en kamelen, kwamen we aan bij ons kamp: het Desert Retreat Camp. We werden ontvangen met een kopje Omaanse thee, een stuk sinaasappel en dadels. Daarna gingen we naar ons onderkomen: een echte bedoeïenen tent. Super leuk!

Even later klommen we de duin op om te genieten van de zonsondergang. Het was een steile klim omhoog, maar – ondanks de bijna 40 graden! – op zich goed te doen. Het uitzicht vanaf de duin is super mooi! Met onze beentjes over de rand hebben we eerst genoten van een hapje en drankje. Genieten dit! Voor de zonsondergang zelf wilden we eigenlijk een mooier plekje en daarom liepen we nog wat verder door de duinen. We vonden een mooie plek en wachtten tot de zon onderging. Helaas hing er een laag bewolking en zagen we niet veel van de zonsondergang… Jammer, maar deze plek blijft toch wel heel bijzonder! Nadat we weer bij het camp stonden, hebben we een douche genomen (daar waren we wel aan toe!) en om 7 uur mochten we eten. Samen met de andere gasten – een Oostenrijks koppel en een Frans stel – mochten we op de kussens op de grond zitten en schoven we de lage tafels een stukje aan. We kregen heerlijk te eten en na het eten konden we genieten van het kampvuur. Het waren leuke gesprekken in vier verschillende talen. De Fransen verstaan wel een beetje Engels, maar spreken het niet. De Oostenrijkers spreken Duits, Engels en zij ook Frans, aangezien ze lerares Frans is. Wij spreken Engels en Duits en Eveline verstaat redelijk Frans, maar spreekt het maar een beetje. Uiteindelijk begrepen we elkaar prima en was het erg gezellig!