Hiken & picknicken in de Grand Canyon van Oman

Voor vandaag stond een actieve dag op de planning. Eigenlijk wilden we gaan mountainbiken, maar het resort is gestopt met het verhuren van fietsen. Als alternatief kregen we een guided hike aangeboden. Ook leuk! Om half 9 vertrokken we samen met onze gids, een enthousiaste jonge meid in een stoere terreinwagen, naar het beginpunt van de hike. De weg ging al vrij snel over in hobbelig off road terrein met mooie vergezichten. We reden door tot het Al-Kasheen plateau op meer dan 2000 meter hoogte, vanwaar het uitzicht beneden op de Al Nakhar kloof (Wadi Nakhar) en het uitzicht boven op de Jebel Shams (3009 meter) adembenemend is. Door de lokale bevolking wordt dit ook wel de ‘Grand Canyon van Oman’ genoemd. En terecht! Het is net of de aarde is open gespleten. De steile bergflanken duiken 1500 meter de diepte in. We gingen voor de ‘Balcony Walk’, een route die langs het klif van de Grand Canyon naar het verlaten ‘dorp’ As Sak gaat. Op de heenweg liepen we voornamelijk naar beneden over rotsblokken en smalle, zanderige paadjes. Het uitzicht werd mooier en mooier. Onze gids liep voorop en liep op een stevig tempo de kloof door. Uiteraard kregen we alle tijd om mooie foto’s te maken. Want mooi is het hier zeker!

Na ruim vier kilometer klimmen, kwamen we – flink bezweet – aan bij As Sak. Dit dorpje is niet meer dan paar huisjes van steen in de rots, waarvan je niet kunt voorstellen dat hier ooit mensen hebben gewoond. Eveline klom nog een stukje op de rotsen, Gerben maakte nog wat foto’s en daarna dronken we wat in de schaduw van één van de weinige bomen. Daarna werd de terugweg ingezet. We mochten voorop, zodat we het tempo konden bepalen tijdens de klim terug omhoog. Dat was een tegenvaller voor onze gids… Wij liepen harder dan ze normaal doet en moesten dan ook regelmatig op haar wachten. Geen probleem, die tijd vullen we wel met het maken van nog meer foto’s. De lichte nevel in de kloof was ondertussen ook weg getrokken, wat een prachtig uitzicht opleverde!

Eenmaal weer boven – in een recordtijd! – reden we weer terug en maakten we nog een fotostop om vanaf boven de canyon in te kijken. Wow! Rond het middaguur waren we weer terug bij het resort en besloten we te gaan picknicken bij dat mooie uitkijkpunt. Terwijl Gerben in het (camping)toiletgebouw naar de wc ging, pakte Eveline alvast de spullen in. Toen het wel erg lang duurde voordat Gerben terug kwam, ging Eveline op onderzoek uit. Al vrij snel hoorde ze “hallo!!” en “klop klop klop”. Wat bleek, Gerben zat opgesloten! Vermoedelijk had de schoonmaker de deur afgesloten nadat hij het toiletgebouw had schoongemaakt. Nadat Gerben bevrijd was, namen we de auto naar het uitkijkpunt. We hadden net een broodje chocoladepasta op, toen drie Omaanse jongen vroegen of we bij hen op het picknickkleed kwamen zitten. Gezellig! We kletsten over van alles en nog wat en kwamen van alles te weten over Oman en de Omaanse cultuur. Ondertussen hadden deze jongens een vuurtje gemaakt en waren ze een lekkere maaltijd aan het bereiden. “Nog even wachten”, “het is zo klaar” en “nog twintig minuten” waren de kreten die we een uur lang hoorden. Maar toen kwam het eten: een enorme schaal met gekruide rijst, groente en kip. Deze werd midden op het picknickkleed gezet, naar wens werd er nog wat tabasco overheen gegoten en dan is het een kwestie van aanvallen. Met je handen, wel te verstaan. Want zo eten ze hier in Oman. Er zat niets anders op dan mee te doen! Het principe is heel simpel: je roert met je handen de tabasco door de rijst, met je hand graai je in de rijst, je kneed een soort van bolletje en je probeert het in je mond te stoppen. Probeert, want zo makkelijk is dat nog niet! Typisch gevalletje van “don’t try this at home”. Terwijl de Duitse toeristen stiekem foto’s van ons maakten en “gemütlich” naar ons riepen, genoten wij van het eten, het gezelschap en vooral ook het uitzicht. Dit is Oman!

Later in de middag reden we terug naar het resort. We wilden meedoen met de Sunset Walk om 5pm, maar toen we om kwart voor 5 bij de receptie waren, bleken ze al te zijn vertrokken. Een andere gids wilde ons wel meenemen en zou ons wel afzetten. Helaas was de gids al te ver weg en gingen we mee naar het beginpunt van de Balcony Walk, de route van vanmorgen. Terwijl de gids in 30 minuten een stukje de canyon in ging met zijn groep kinderen, zochten wij een mooi plekje om de zonsondergang te zien. Hoewel de plek niet eens heel bijzonder was, was de zonsondergang wel erg mooi!