Hiking in Cinque Terre

Cinque Terre, 24 juni 2015
Terwijl het de hele nacht geregend had, werden we wakker onder een strakblauwe hemel en een felle zon. Eveline had bedacht om lekker vroeg naar Cinque Terre te gaan, zodat we een lekker lange dag hebben. Een paar minuten voor half 9 renden we dan ook met ons ontbijt in de hand (focaccia met pindakaas, het beste van twee werelden wat ons betreft) naar het station. Cinque Terre is een Nationaal Park, dat bestaat uit vijf lieflijke dorpjes. De letterlijke vertaling is "Het land van de vijf dorpen". Ook dit NP staat weer op de Unesco Werelderfgoedlijst. De treinrit er naar toe bestaat helaas voornamelijk uit tunnels.

We stapten uit bij Monterosso. Hier waren we niet de enige... hele hordes toeristen liepen het station in en uit. Zal dit de hele route zo zijn? Monterosse is het grootste stadje en ligt niet op een helling. De straatjes zijn erg gezellig, het strand is groot en een idyllische baai. Wow! Vervolgens zochten we de blauwe route, die naar het volgende dorpje zou gaan. Een geweldige maar best zware hiking-tocht! Het eerste stuk liep als een soort terras aan een loodrechte rotswand aan het water, waarna het al slingerend en klimmend verder loopt door een terrassenlandschap met wijnranken. En telkens een prachtig uitzicht op de dorpjes en de turqoise zee! Wow!!! Het was flink zweten, maar het was het waard!

Na twee uur (ongeveer 4 kilometer) kwamen we aan in Vernazza. De kleurrijke huizen van het dorp liggen dicht op elkaar gepakt. Ook hier waren weer heel veel toeristen. Je kunt namelijk ook met de trein of boot naar de stadjes gaan... Met een drankje en een stuk focaccia zijn we een muurtje gaan zitten om uit te rusten, met prachtig uitzicht op de baai. Klaar voor onze tweede tocht.

Na weer een krappe twee uur kwamen wij bij het dorpje Corniglia. Het grootste gedeelte van de tocht was door de wijnranken en de bossen. Ook deze route was weer prachtig. Corniglia ligt heel hoog op de berg en heeft maar één hoofdstraat. We hebben hier een hapje gegeten (pizza) en zijn toen naar het station gelopen. Het station lag - uiteraard - helemaal in het dal. We moesten een trap af met zo'n 400 treden, die als een soort Efteling-wachtpoortje slingerend naar beneden liep. Je bent even bezig, maar dan ben je er! We namen de trein naar het volgende dorpje: Manarola.

Helaas zijn de routes naar Manarola niet begaanbaar per voet in verband met een aardverschuiving een aantal jaar geleden. Manarola is echt een fantastisch mooi dorpje op het uiterste puntje van een klip. Het is helemaal omringd met terrassen met wijnranken. Het haventje is zo klein, dat de boten op de rotsen getrokken moeten worden. Je ziet dan ook door het hele stadje kleine bootjes op de straat staan. Dit dorpje is echt het meest fotogenieke dorpje!

Na een korte wandeling door Manarola zijn we weer in de trein gestapt naar het laatste dorpje, Riomaggiore. Ook dit kleurrijke dorpje is weer tegen een helling aangebouwd en heeft een heel klein haventje. Wel kun je er lekker zonnen op de rotsen of het piepkleine strandje. Wij hebben met een drankje in ons hand nog even lekker in het zonnetje gezeten op een rots. Eveline met haar voetjes in het water. Heerlijk!

Aan het einde van de middag wilden we eigenlijk met de boot terug naar ons eigen stadje, maar helaas ging dat niet lukken. We besloten toch maar weer met de trein te gaan en kwamen een half uur later aan in ons dorpje. Zo'n sneltrein gaat toch aanzienlijk sneller dan de stoptrein ;-)

Na een lange en frisse douche (we stonken namelijk enorm door onze wandeltochten in de hitte) en een relax momentje, zijn we begonnen aan het maken van ons avondeten. Een lekker gezonde salade deze keer. Na het eten weer traditie-getrouw afgewassen, spelletje gedaan en nog een filmpje gekeken.