De grot van Remouchamps en de Bronnen van Spa

Vannacht hebben we alle drie goed geslapen. Kiki sliep in één ruk door tot de volgende ochtend, dus dat was al een goed begin van de dag! Na het ontbijt liepen we naar de auto en wilden we richting de grotten rijden. Helaas gaf de auto een foutmelding met rood knipperende lampjes… We belden de Mazda Pechhulp en die zouden iemand sturen. De vrouw die we aan de lijn hadden, had het over 30-45min, het sms’je dat we kregen zei 60min. Prima, dan gaan we eerst even het vakantiepark bekijken. We liepen over de loopbrug naar de andere kant van de Amblève en liepen een stukje door het bos. Toen we niet verder konden, liepen we terug en zijn we over het park zelf gelopen. Na zo’n drie kwartier liepen we terug naar de auto en vulden we onze tijd met frisbeeën. Helaas duurde het uiteindelijk anderhalf uur voordat er een vriendelijke Belg kwam, die gebrekkig Nederlands sprak met uiteraard een mooi Frans accent er doorheen. Hij startte de auto en… niets aan de hand. Geen foutmelding meer. Hij controleerde nog het één en ander, maar kwam tot de conclusie dat er niets te vinden was… Op zich fijn, maar toch een beetje gek. Snel op pad dan maar!

Onze eerste stop van vandaag was de grot van Remouchamps. Wij deden ons vest aan, hesen Kiki in haar berenpak en vertrokken met een gids de grot in. De grotten werden gevormd door de ondergrondse rivier de Rubicon. Je ziet vele stalagmieten en stalactieten en op sommige plekken komen deze zelfs samen, waardoor hele mooie creaties zijn ontstaan. Ook liepen we door verschillende ‘zalen’, waarvan “De Kathedraal” wel de meest indrukwekkende is. Een zaal van 40 meter hoog! Nadat we een krappe kilometer gelopen hadden door mooi verlichte smalle gangetjes en over gladde trappetjes, gingen we terug per boot. Je moest af en toe bukken en vooral je handen binnen de boot houden, want de grotten waren niet overal even breed. Maar wat een ervaring! Het schijnt de langste onderaardse vaartocht van België te zijn én de langste ter wereld die toegankelijk is voor toeristen. Na vijf kwartier stonden we weer buiten met weer een mooie ervaring rijker. En dat gold ook voor Kiki, die de eerste 30 minuten vrolijk heeft rond gekeken.

Nadat we een hapje hadden gegeten bij een Friterie – we zijn immers in België – zijn we naar Spa gereden. Met Kiki in de wagen zijn we eerst even door het centrum gelopen. Wat een mooie gebouwen! Het Anciens thermes de Spa (het voormalige badhuis van Spa, nu kuuroord), de Waux-hall (een casino uit 1770), de Sint-Remacluskerk… Uiteraard wilden we ook de Bronnen van Spa bekijken. De meest bekende is de Peter-de-Grote-bron, welke zich bevindt in een monument in de vorm van een achthoekig prieel uit 1880. Helaas is deze bron, waar ook het Eaudyssee de

Spa zit (waar je het hele Spa-proces kunt zien en proeven) in het weekend gesloten. Nadat we op een terrasje hadden gezeten, zijn we naar de Kabelbaan van Spa gelopen. Deze kabelbaan verbindt het centrum van de stad met de heuvel “Annette et Lubin” en gaat dwars door Parc des Sept Heures. Het is een kort ritje, maar het is wel een steile helling (62%) met een mooi uitzicht over Spa.

Eenmaal weer beneden zijn we terug gelopen naar de auto en zijn we naar één van de bronnen van Spa gereden. Bij La Source de la Géronstère hebben we een kijkje genomen bij de bron, wat niet meer is dan een ‘kraantje’ waar zwavelrijk water uit komt met een bouwwerkje eromheen. Naast de bron zijn we weer op het terras geploft, waarna we weer in de auto stapten en de Route des Sources verder vervolgden. Nadat we La Source de la Sauvenière en La Fontaine du Tonnelet hadden bezocht, hadden we het wel weer gezien. Stinkend water uit een ‘kraantje’ is toch anders dan water dat omhoog midden in de natuur, zoals we het eigenlijk verwachtten. We reden weer door het prachtig groene en glooiende landschap terug naar ons vakantiepark. Dat was weer een leuke dag!