Quadbiken, abseilen, hiking en koffie maken

De wekker ging weer vroeg vandaag. Na het aankleden en koffers inpakken liepen we naar de ontbijtzaal. Daar troffen we niemand aan, sterker nog: het gebouw was donker, op slot en niemand was aanwezig. De enige die we zagen was Kaleb; gehuld in handdoek. Die stond de auto nog even te wassen… Uiteindelijk hebben we heerlijk ontbeten en zijn we vertrokken naar Jinja, waar we gingen quadbiken. Eerst werden we van top tot teen aangekleed: groene overall, gele stofdoek voor de mond, sokken met groene kaplaarzen, zwarte helm en zo’n super stoere bril. Na een korte uitleg van onze instructeur, mochten we gaan oefenen op de drie oefenbanen. Dit ging eerst met horten en stoten, maar bij baan drie hadden we het al aardig onder controle. Tijd voor het echte werk! We scheurden achter onze instructeur aan door “ruraal Jinja”. Dit betekent moederpoelen, suikerbietvelden, langs hutjes, over kippen heen, langs het water en over rotsen en boomstronken. Af en toe stopten we even voor een foto-momentje, zoals bij de dam.

Eveline had de quadbike goed onder controle, totdat ze van het pad raakte en voor een boom moest stoppen. Jammer dat deze boom niet uit zichzelf op zij ging… Rustig in de achteruit en gaaaan! Gerben probeerde de instructeur na te doen. Die nam een boomstronk met een grote vaart, zodat hij hier een mooie sprong van kon maken. Gerben probeerde hetzelfde, maar ging er schuin overheen en moest dit met z’n voet corrigeren. Tussendoor hebben we ook nog wat reparaties uitgevoerd. Gerben kon ineens niet meer remmen en Eveline kon geen gas meer geven. Toch vrij essentieel, die dingen…

Na ruim twee uur scheuren kwamen we weer terug. Ondanks al onze beschermende kleding zaten we van top tot teen onder het stof. We waren nog nooit zo bruin geweest! Gelukkig konden we ons bij een klein kraantje weer een beetje opfrissen. Na het quadbiken was Kaleb kwijt, waardoor we besloten te gaan midgetgolfen. De meisjes hebben nog even de baan gepoetst, zodat wij met onze stuiterballen aan de slag konden. Toen Kaleb terug kwam van het banden wisselen, gingen we – wat wij dachten – naar Sipi. Echter, na een uur rijden moest hij zich omdraaien omdat we verkeerd zaten. Weer een uur terug… Zo werd een reis van nog geen drie uur uiteindelijk ruim vijf… Onderweg hebben we kennis gemaakt met de Oegandese regen. Deze kwam helaas door het busje heen… Uiteindelijk kwamen we aan bij Lacam Lodge. Een prachtige accommodatie met een prachtig uitzicht op de bergen. Op de achtergrond hoor je de waterval kletteren. Nadat we het huisje wat beter hadden bekeken, viel ons op dat er a) geen internet was, b) geen lampen waren, c) geen stroom was, d) de ramen maar half raam zijn, e) de douche geen water gaf, f) de wc niet meer is dan een verzamelbak waar je wat stro in moet gooien en g) het verrassend koud is. Ook in het ‘restaurant’ is er weinig luxe te vinden. Eten doe je aan tafel met olielampjes en een normale wc is nergens te vinden. Maar… het eten was super lekker (en uitgebreid; 4 gangen!!) en zo’n olielampje geeft nog best wat sfeer! Daarnaast zijn ze bereid om een koud biertje een eind verderop te halen door de stromende regen… Daarom vroeg hij dus nog eens extra of het een KOUD biertje moest zijn…! In het restaurant hadden ze natuurlijk geen stroom, dus ook geen koud bier!

Nu lekker diep onder de dekens en elkaar maar lekker warm houden…!


14-06-2013
Na een knusse nacht volgde een koude douche in het donker. We waren vroeg opgestaan om op tijd te ontbijten, omdat we al om 8 uur ´s ochtends zouden gaan abseilen. Wederom waren we als eerste in het restaurantgedeelte, waardoor we enige tijd moesten wachten op ons ontbijt. Wat eigenlijk best vreemd is, aangezien ze je altijd de avond van te voren komen vragen hoe laat je wilt ontbijten… Uiteindelijk zijn we om 9 uur naar de waterval gelopen. Een enorme waterval van ruim 125 meter hoog met kolkend water stond op ons te wachten. Vier man was bezig met de voorbereidingen: tuigjes om, touwen geknoopt, uitleg gekregen en de eerste man was alvast naar beneden. En toen wij… Eveline durfde het als eerste aan. Op slechts enkele meters van de waterval vandaan stapte zij over de rand. Dat was eng!! Stap voor stap daalde ze af en kon er toen al van genieten. Met een grote glimlach staat ze op alle foto’s die ze van bovenaf hebben genomen. Op haar gemak ging ze naar beneden, terwijl ze genoot van het uitzicht. Toen Eveline veilig beneden was aangekomen, kon Gerben gaan beginnen. Hoewel hij het erg spannend vond, stapte ook hij over de reling en begon zijn afdaling. Hoewel hij volop genoot, ging hij in een moordtempo naar beneden. In slechts enkele minuten raakte hij de grond weer aan en sloeg een kreet van opluchting! We hebben het overleefd! Echt een hele stoere activiteit was dit!

Maar goed. Als je 125 meter naar beneden gaat, mag je ook weer terug omhoog. Lopend. Gelukkig had het de avond van tevoren enorm geregend, waardoor het ene deel van de route een grote modderpoel was en het andere deel spekgladde stenen. Na een flinke wandeling (lees: glibberpartij langs de afgrond) waren we blij dat we ook dit avontuur overleefd hadden en weer met twee voeten boven stonden. Gerben sloeg wederom een opluchtingskreet. Na een snelle break in de zon, stond een intensieve hikingtocht op ons te wachten. Compleet met wandelstokken van bamboe zijn we wederom wat bergen gaan beklimmen, op zoek naar de andere twee watervallen. Hoewel deze watervallen minder hoog waren dan de waterval van het abseilen, waren ze zeker net zo mooi! We hebben wat prachtige foto’s gemaakt en de glibberpartij naar beneden begon. Eveline werd gelukkig ondersteund door een Afrikaan, terwijl Gerben in z’n eentje erop los glibberde. Het resultaat: Gerben met z’n billen in het maisveld. Vrolijk opstaan en weer verder gaan! Na een flinke tocht kwamen we weer bij onze lodge, waar we eindelijk lekker konden douchen. Na de lunch hebben we even gerelaxt in het zonnetje en daarna gingen we weer aan de wandel. Deze keer hebben we het proces van koffie maken ‘doorgenomen’. Eerst hebben we de bonen geplukt en vervolgens hebben we ze bij een Afrikaans gezinnetje verder verwerkt. De bonen moesten eerst gepeld worden; met de hand ging dit niet zo snel, dus daar hebben we de stamper voor gebruikt. Vervolgens moesten de velletjes van de bonen gesplitst worden, wat we deden door middel van opzwiepen en blazen. Daarna hebben we de bonen op het vuur gezet om te branden voor ongeveer 15 minuten. Hierdoor kregen ze een mooie zwarte uitstraling. Zo worden de bonen geëxporteerd naar onder andere Europa. Voor consumptie moesten de bonen nog tot poeder vermalen worden, waarbij we dezelfde stamper hebben gebruikt. Een aantal minuten rammen was genoeg om iedere boon te verpulveren. Vervolgens hebben we wat water gekookt en de koffiepoeder toegevoegd. Versere koffie dan dit kun je niet krijgen! Zelfs Eveline heeft ervan genoten! Met een klein ommetje zijn we terug gegaan naar de logde, waarna we weer een lekker viergangendiner gekregen hebben. Samen met Kaleb hebben we de foto’s van vandaag terug gekeken en was het alweer tijd om te gaan slapen.

Morgen weer een leuk ritje voor de boeg naar de hoofdstad Kampala, waar we ook zullen gaan shoppen. Slaap lekker!