Fietsen naar België

We hebben vannacht redelijk geslapen. Kiki werd twee keer wakker, waarvan de tweede keer een moment was van “waar ben ik?”. Ze zat rechtop in bed, keek verdwaasd rond en was aan het huilen. Eveline heeft haar toen maar uit bedje gehaald en haar meegenomen naar haar eigen bed. Daar sliep ze toch nog even verder. Na het ontbijt hebben we op de camping fietsen gehuurd. Eveline had een knooppuntroute gevonden op de website van de camping, een route van 35km. We reden over de dijk langs de Verdronken Zwarte Polder, door natuurreservaat De Knokkert, vervolgens tussen de velden en weilanden door naar Cadzand en van daaruit slingerde de route verder naar Sluis, een vestingstad op de grens van Zeeuws-Vlaanderen en België. Het stadje zag er gezellig uit met een schattige winkelstraat, overal mooie bloemen en vooral veel mensen, dus parkeerden we onze fietsen bij de Belfort. Dit is overigens het enige Nederlandse stadhuis met een belfort, een Vlaamse klokkentoren. We zagen een Friterie op de Groote Markt en vonden dit wel een geschikte plek om een lunch te halen.

Even later fietsten we weer door. Tot onze grote verbazing klopte de knooppuntroutebordjes niet meer. We waren nergens fout gefietst, dat wisten we zeker. We stonden ook op knooppunt 98, precies waar we moesten zijn. Alleen route 53 werd nergens genoemd. Op goed geluk volgden we een ander nummer. Volgens de kaart fietsten we precies waar we moesten fietsen, alleen de nummers klopten niet. Ondertussen zagen we om ons heen alleen nog maar Belgen en kwamen we erachter dat we in België zaten. Grenzen dicht? We hebben geen grens gezien! Nou ja, achteraf gezien wel… Ergens stond een grote container midden op de weg. Als fietser kon je er langs, als automobilist niet. We vervolgden onze route door het Blinckaertduinbos naar Het Zwin. Het Zwin is een beschermd natuurgebied op de grens van België en Nederland. Het gebied is ingesloten tussen de duinen en een hoge dijk en staat via een geul in verbinding met de Noordzee. Tweemaal per dag stroomt bij hoogtij het zeewater het gebied binnen en creëert daar slikken en schorren. Het is daar nu zó ontzettend droog, dat we eigenlijk niet meer zagen dat een vrijwel kale, droge bodem met barsten met enkele kronkelende kreekjes.

Even later reden we op de “Kustroute” bij Cadzand. Het was de hele dag al heerlijk weer, dus een goed moment om even een tussenstop te maken op het strand. Terwijl wij op het grote kleed lagen te genieten van het zonnetje, was Kiki lekker met het zand aan het spelen. Genieten dit! We vervolgden de Kustroute richting Nieuwvliet. Wat een prachtige route door de duinen is dit! We hadden wel flink wind tegen, maar het uitzicht op de mooie, brede stranden maakten een hoop goed. Het was alweer vier uur geweest toen we op de camping aankwamen, een stuk later dan we van tevoren bedacht hadden. De route was dan ook een stuk langer dan de website aangaf. Niet 35km (waarvan we niet eens alles hadden gefietst), maar 46km! Het was zeker niet erg, want de route was erg mooi.

Eenmaal terug bij de tent hebben we Kiki een emmertje water gegeven. Je kunt haar niet vrolijker krijgen dan met water! We hebben de nodige emmertjes voor haar gevuld en Kiki zelf was uiteindelijk helemaal doorweekt, maar wat een lol heeft ze daarin! Ondertussen waren wij het eten aan het voorbereiden; vlees op de bbq, groente in de pan en een stokbroodje met heksendip. Nadat we Kiki op bed hadden gelegd zijn we nog een ijsje gaan halen en hebben we even gevolleybald. Campingleven, ik hou ervan! En dan hebben we ook nog een camping met een vaatwasser J Het afwassen aan de kraan wordt hier ontmoedigd; de vaatwasser is eco proof, je krijgt gratis muntjes én minder kans op corona. Wat wil je nog meer? Oké, een warme douche, maar ach… corona hè.