Op avontuur in de sneeuw

Voor vandaag was er sneeuw en wind voorspeld, dus we besloten om een dagje beneden te blijven. Nadat Kiki lekker in bad had gezeten, zijn we samen met Isabel gaan wandelen. Gerben en Eveline op de sneeuwschoenen, Isabel met een wandelstok en Kiki in de hike rugtas. We hadden een leuke sneeuwschoenwandeling gezien – de Panoramaroute FA – die precies uit kwam bij Berta´s Kinderland, zodat we met Jones konden lunchen. Toen we op pad gingen sneeuwde het nog niet, maar was de zon ook nog ver te zoeken. Als snel vonden we het beginpunt van de wandeling en begonnen we te lopen. Vrij snel volgde een splitsing, maar geen bordje. We kozen voor links. We volgden de route en kwamen uit bij Wolfsee, een klein meertje met daaromheen allemaal klim- en speeltoestellen en aparte schommels. We liepen weer verder en zagen wat bordjes. Gek, onze route staat hier helemaal niet bij. We keken op de kaart en zagen dat we verkeerd waren gegaan. Geen probleem, gaan we gewoon weer een stukje terug. Maar dan wel op de Eveline-en-Gerben-manier: overdwars door het weiland. Kiki was ondertussen in slaap gevallen en Isabel volgde braaf onze diepe voetstappen.

Even later kwamen we op een pad, welke gemarkeerd was met roze paaltjes. Kijk, dat is onze route. Op de kaart was de wandelroute ook aangeduid met een roze lijn. Op een gegeven moment zagen we een bordje met “Schneeschuh”, een andere richting op dan onze roze paaltjes. We twijfelden, maar volgende toch het bordje “Schneeschuh”. Eén bochtje later kwamen we op hetzelfde punt uit. We liepen weer verder en kwamen toen op het punt waar we eerder waren geweest én waar onze route niet bij stond. Dat is gek. Isabel benadrukte steeds weer dat we écht om 12 uur boven moesten zijn voor Jones en wij bevestigden steeds dat dat écht wel ging lukken. Al waren we de route kwijt en wisten we alleen dat we uiteindelijk toch een berg op moesten lopen. Op google maps zagen we dat de route bij Indianerland kwam, dus liepen we daarheen. Zo’n tipi tent is wel te herkennen. Vanaf Indianerland was overigens nog steeds geen route te vinden. Dan maar gewoon omhoog. We klommen een stuk en zagen ineens weer een “Schneeschuh”-bordje. Maar geen route. Prima, dan gaan we wel over de skipiste omhoog. We klommen een flink stuk omhoog en kwamen uit op de piste. Deze blauwe piste was nog bijzonder steil, zeker als je ‘m omhoog moet lopen! Het was ondertussen flink gaan waaien en de wind schuurde langs ons gezicht.

Na een flinke klim zagen we een lopende band/oefenliftje en namen die omhoog. Een heel klein stukje verder was Berta’s Kinderland, waar we ruim op tijd waren aangekomen. Terwijl Isabel nog even bij Jones ging kijken, zijn wij met Kiki naar het restaurant gegaan om op te warmen. Toen we met z’n allen zaten te lunchen, begon het ineens ontzettend hard te sneeuwen. Dat maakt het sneeuwschoenlopen nóg leuker! Voor ons dan, want Kiki moest toch wel even wennen aan die wind en sneeuwvlokjes in haar gezicht. Toen we de kap goed bevestigd hadden om de hike rugtas, ging het beter en daalden we weer af naar het dorp. Na een warme chocolademelk in het huisje met Paul en Isabel, zijn we weer op pad gegaan. Deze keer met de slee. Kiki vond het sleeën prachtig! Lachen, gekke geluidjes maken, zwaaien… wat had ze er een lol in! Ook het schommelen in de speeltuin vond ze leuk. Toen het weer begon te sneeuwen, zijn we omgedraaid. Kiki vond de sneeuw nu minder vervelend dan vanmorgen. Althans, ze huilde in ieder geval niet. Totdat Eveline een heuveltje miste en Kiki omviel met slee en al. Boem! Kiki lag op haar zijkant, met haar billen nog op de slee. Toch huilen. Ach, dat hoort erbij! Eenmaal terug in het appartement begon het nog harder te sneeuwen. Hopelijk worden we morgen wakker in een compleet witte wereld…