Downhillen voor echte waaghalzen

Vanmorgen hebben we alle spullen weer ingepakt en de auto weer vol geladen. Het paste er gelukkig met gemak in. Vervolgens zijn we naar Skisenter Drammen gereden, waar downhillen op het programma stond. Downhill mountainbiken is van een berg af mountainbiken waarbij je veel obstakels zoals bomen en rotsen tegen komt. Dit park is het één na grootste downhillpark van Noorwegen. Eerst werden we ‘aangekleed’ met volop protectie op elk denkbare plek. Een shirt met ingebouwde rug-, schouder en elleboogstukken, scheen- en kniebeschermers en een helm met extra kaakbescherming. Daar overheen kregen we een groot rood shirt, zodat we lekker opvallen. Met onze fiets gingen we de skilift in; voor de mountainbikes zijn speciale beugels gemonteerd, zodat je je fiets makkelijk mee naar boven kunt krijgen.

Eenmaal boven ging het avontuur beginnen. GoPro aan en gaan! Het eerste stukje was gewoon fietsen over zand en rotsen, goed te doen. Maar al gauw begon het échte downhill gedeelte. De heuveltjes en afdalingen volgden elkaar met een hoog tempo op, gecombineerd met schuine houten bruggen. Tot zover nog goed te doen, al werden de handremmen bijna non-stop ingeknepen. Vervolgens kwamen er stukken met grotere afdalingen, scherpere bochten en trappetjes. Zeg maar gerust trappen! Soms met een hoogteverschil van meer dan 30 centimeter! Eveline had al snel door dat deze bijna stilstaand nemen geen optie is, dus dan maar tempo omhoog! De hele afdaling lang was spannend, gevarieerd en was vooral steil en bochtig. We hadden soms echt moeite om op het pad te blijven! Uiteindelijk kwamen we beneden, nog twijfelend of het nou heel stoer of eng was.

Omdat iedereen handschoenen droeg, liepen wij terug om handschoenen te vragen. Deze hadden ze niet, alleen voor de verkoop. Maar… ze hadden wel wat werkhandschoenen, dat gaf in ieder geval wat bescherming. En zoals de vrouw in de winkel zei: De tweede keer vind je het leuker, bij de derde keer nog leuker… We zijn benieuwd! En zo gingen we naar boven voor ronde 2. Terwijl Gerben het rustig aan deed, ging Eveline vast neer beneden. Een hogere snelheid maakt het echt makkelijker, al waren er genoeg idioten die nog 2x zo hard voorbij kwamen. Deze keer ging het inderdaad al beter. Hogere snelheid bij de afdalingen, remmen op de rechte stukken, op het juiste moment sturen… Gerben stapte ook gewoon af als het te spannend of te steil werd. Eveline had de intentie om gewoon overal te blijven fietsen. Dit ging goed, tot ze bij één van de laatste bochten was. Ze kreeg haar fiets niet meer onder controle en vloog over haar fiets heen en belandde met een salto naast het pad. Met haar fiets anderhalve meter verderop. Vandaar die protectie dus! En weer door! Hijgend kwamen we beneden aan; dit is vermoeiender dan dat je denkt! Overigens had die vrouw volkomen gelijk: de tweede keer was al leuker!

Zo volgde nog een derde en voor Eveline zelfs nog een vierde keer. Wat is dit gaaf! Angst uitschakelen, adrenaline op vol vermogen en volle bak vooruit! Het parcours werd steeds leuker en leuker! Dit is zó vet! Echt alleen voor waaghalzen! Maar zeker iets dat je een keer gedaan moet hebben!

Even later reden we naar Oslo, omdat we vanavond de ferry vanaf Oslo naar Denemarken hebben. We parkeerden onder Aker Brygge en liepen gelijk de gezellige haven in met al zijn winkeltjes en terrasjes. Het was prachtig mooi weer en het was dan ook ontzettend druk op straat. Nadat we wat gegeten hadden in de stad, zijn we een beetje gaan zwerven door de gezellige straatjes. Met onze laatste 50 Noorse Kronen hebben we nog een McFlurry gehaald. Vervolgens zijn we naar de haven gereden en daar staan we nu te wachten tot we de boot op mogen…