Napels, de stad van de pizza!

27 januari 2017
Wat vooraf ging… Na een dag werken kwamen we allebei thuis in Zoetermeer. De koffers hadden we al ingepakt, dus we konden al snel vertrekken naar Oegstgeest, de woonplaats van Jolanda en Danny. Na het avondeten hebben we nog wat tv gekeken en zijn we bijtijds gaan slapen.

De wekker ging vroeg. Nog voor half 5 zelfs! Douchen, aankleden, een half ontbijt en om kwart over 5 zaten we in de auto. Even later stonden we op het station van Sassenheim, te rillen van de kou. Het was immers -4ᴼC. Even later stonden we op Schiphol en liepen we naar de douane. Wat een drukte! Lange zigzaggende rijen richting de scanners. Het leek wel een attractie van de Efteling! Zelfs het bordje “vanaf hier 25-30 minuten” hing boven de rij! We kamen deze keer alle vier zonder gefouilleerd te worden door de poortjes, maar de bagage van Danny, Jolanda en Eveline werd er wel uit gepikt. Zoals gewoonlijk. We hoefden bij de gate niet lang te wachten voordat we mochten boarden. Even later zaten we allemaal in het toestel, maar we gingen niet. Na een tijdje gingen we een klein stukje taxi-en, maar we stonden ook vrij snel weer stil. Even later kwam de melding dat de linker motor niet aan ging, waarschijnlijk was die bevroren. Dat moest eerst opgelost worden en dus reden we weer een andere kant op. Toen de motor ontdooid was, reden we weer een stukje verder. Vervolgens stonden we ‘in de wacht’ voor de de-ice sessie. Een of andere vloeistof werd met grote sproeiers over de vleugels gespoten. En toen reden we eindelijk door naar de startbaan. Eindelijk! Alles bij elkaar hadden we al meer dan een uur vertraging.

Na een goede vlucht kwamen we om 11 uur aan in Napels. Strakblauwe lucht en een lekker temperatuurtje. Heerlijk! Op het vliegveld wilden we gelijk de Campani Artecard te kopen; drie dagen onbeperkt openbaar vervoer en korting op bezienswaardigheden. Deze kaart was te koop bij de Travel Agency en daar waren we niet als eerste aan de beurt… Na lang wachten waren we aan de beurt en bleken we niet te kunnen pinnen. Handig. Nadat we contant betaald hadden, was ze op zoek naar de 2 euro wisselgeld. Na vijf minuten wachten was ze nog niet terug. Laat dat wisselgeld maar zitten! Handig, verplicht moeten pinnen maar geen wisselgeld hebben!

Met de Alibus reden we naar het centrum. In deze korte rit, maakten we al snel kennis met de Italiaanse cultuur. Chaos op de weg met toeterende en “mamma mia!”-roepende Italianen, overal scooters, wasgoed boven de weg en volgens Jolanda ook de typisch Italiaanse houtlucht. Even later stonden we op centraal station en namen de metro naar ons hotel. Volgens de kaart zat het hotel aan de andere kant van de rotonde, maar de ingang konden we niet vinden. We hadden het blok driekwart rond gelopen en zijn toen de weg maar eens gaan vragen. Een vriendelijke Italiaan legde uit waar het was. In het Italiaans. Het kwam er op neer dat we er al langs waren gelopen… Zelfs toen we de ‘toegangspoort’ hadden gevonden, zagen we het hotel nog niet. Uiteindelijk bleek het op de vierde verdieping te zijn. Tsjaa, dat moet je ook maar weten!

Na het inchecken konden we eindelijk aan onze citytrip beginnen. Het was ondertussen 1 uur, dus het optimistische plan van Eveline om drie wandelingen in één te doen was sowieso al onmogelijk geworden. We zien wel waar we aan toe komen, eerst maar eens lunchen! En dat moet natuurlijk met pizza, we zijn niet voor niets in Napels! Onze eerste bezienswaardigheid was Maschio Angioino, ook wel Castel Nuovo genoemd. Van buiten een mooi kasteel, maar van binnen niet heel spectaculair. Even later liepen we over de lungomare, de lange boulevard met uitzicht op de baai van Napels en de Vesuvius. Nadat we bij Castel dell’Ovo waren geweest, zijn we bij Monte Ecchia omhoog gelopen. Een flinke klim!

Na nog wat bezienswaardigheden daar (onder andere het Piazza del Plebiscito en het Palazzo Reale), wilden we de metro nemen naar Dante. Op weg naar de metro zagen Jolanda en Gerben een lange rij bij een patisserie; dit kan maar één ding betekenen: daar is het lekker! En het klopte, de gebakjes waren goddelijk! Inclusief live opera muziek. Leuk sfeertje hier! Via een gezellige winkelstraat kwamen we bij de metro en gingen we iets verder naar het noorden.

De tweede wandeling hadden we al aardig ingekort, maar Napoli Sotterrania stond nog wel op ons lijstje. Het échte historische centrum van Napels ligt namelijk 40 meter onder de grond. Van de in totaal 400 kilometer lange gangenstelsel, is 1 kilometer te bezoeken. De Engelse rondleiding was pas over een uur, maar de Italiaanse begon wel gelijk. Dan maar met de Italiaanse mee. Omdat we er geen woord van verstonden, hoefden we maar drie kaartjes te kopen. Hoewel we niks verstonden en het moesten doen met de achtergrond informatie van de folder, was het een indrukwekkend gezicht onder de grond. Het werd nog spannender toen we allemaal een kaarsje kregen en door de nauwe gangen moesten lopen. Stap voor stap, grotendeels zijdelings, zo smal was het! Gelukkig is de buik van Jo nog niet zo groot, want anders had ze zeker klem gezeten! Net als de voeten van Danny, die langer zijn dan de gangetjes breed waren en dus regelmatig even ‘klem’ zat! Aan het einde van de tour kwamen we in een soort ruimte waar je dingen kon kopen. Wij gingen snel naar buiten en gingen op zoek naar onze volgende bezienswaardigheid: Teatro Greco-Romano Neapolis Dell’Anticaglia. Dit theater ligt tussen woonhuizen in en is ontdekt toen een Napolitaanse vrouw haar kelder ging uitbreiden en stuitte op de ingang van het theater van keizer Nero. Omdat we het theater niet konden vinden, vroegen we aan iemand de weg. Op dat moment kwam onze gids inclusief de rest van de groep waarmee we ondergronds zaten voorbij, ook op weg naar het theater. Wat bleek, een bezoek aan het theater hoorde ook bij de tour! Dat had ze vast ook verteld, maar we spreken helaas nog niet vloeiend Italiaans… Eigenlijk hadden we hartstikke veel geluk, want je mag alleen met een gids naar binnen, omdat de route door het huis van een mevrouw gaat! We hebben er wel hard om moeten lachen!

Ondertussen was het etenstijd en dus besloten we op zoek te gaan naar Pizzeria Da Michele, de oudste pizzeria van Napels (en misschien wel heel Italië). In hat jaar 990 werd pizza voor het eerste gedocumenteerd en in de 16de eeuw werd pizza in Napels verkocht als streetfood. Je had twee varianten: Marinara (tomatensaus, oregano en knoflook) en de Margherita (tomaat, mozzarella, basilicum). Dit zijn volgens familie Michele de enige twee echte pizza’s en meer keus is er dus niet in het restaurant. En dat geldt ook voor de drankjes: cola, fanta, water of bier. That’s it. Ook de inrichting is niet heel spannend, maar populair is het wel! Op een doorsnee avond sta je in de rij en moet je een nummertje trekken! Bizar! De pizza’s zijn wel écht heel lekker, vooral ook heel groot en toch wel heel anders dan de ‘Nederlandse’ pizza! Echt wel een aanrader!

Na het eten zijn we door wat gezellige winkelstraatjes gelopen en zijn we nog even bij de Chiesa del Gesù Nuovo naar binnen geglipt. Met de metro zijn we naar Vanvitelli gegaan, een plek met veel winkels en restaurants. Hier hebben we ons toetje gehaald: een goddelijk ijsje, zoals ijs bedoeld is! Het plan was om met de funicolare (kabeltrein) naar beneden te gaan, maar helaas reed de trein die we wilden niet. We hebben een andere funicolare genomen om toch de ervaring van een funicolare te hebben. Dat we daarna met de metro én de trein naar ons hotel moesten, is een detail! Moe maar voldaan zijn we op bed geploft! Wat een lange dag! En wat een hoop indrukken! Metrostations die héél erg diep onder de grond liggen (minstens vier lange roltrappen naar beneden), behulpzame Italianen die je overal helpen de weg te wijzen, vieze en rommelige straten met afval, overal kapotte en gedeukte auto’s, grote gebouwen, zwervers, straatmuzikanten… Je ziet hier van alles! Hoewel Napels wat ons betreft niet de meest mooie stad is, is het wel een hele gezellige stad en is het zeker leuk om hier een dag rond te banjeren!