Een dagje Sölden
Door: Gerben & Eveline
Blijf op de hoogte en volg Eveline & Gerben
21 December 2016 | Oostenrijk, Sölden
Strakblauwe lucht en een paar graden onder nul: het perfecte weer om weer eens naar Sölden te gaan! Aangezien onze eerste wintersport samen hier was, leek het ons leuk om dit gebied weer eens op te zoeken. Met een beetje haasten haalden we de bus van kwart voor negen; gelukkig maar, want ‘s morgens gaat de bus maar één keer per anderhalf uur! Twintig minuten later zaten we in Gaislachkogl (lift) bij Sölden. De Gaislachkogl-gletsjer was helaas afgesloten voor skiërs/snowboarders, dus gingen we richting de andere gletsjers. Dat betekende eerst een pad om bij de volgende lift te komen. Altijd fijn om de dag met een lekker lang pad te beginnen! De stoeltjeslift naar de Rotkogljoch (2662 meter) leek meer op een scène uit een zomervakantie: groen, groener, groenst! Overigens was het aan de schaduwkant een stuk witter! Op weg naar de Rettenbach gletsjer kwamen we een prachtige piste tegen: de blauwe 24, waar de ribbeltjes nog zichtbaar waren. Heerlijk! Die hebben we gelijk drie keer herhaald. Op de gletsjer zelf vonden we ook een heerlijk piste: de blauwe 32. Super breed, lekker rustig en wederom met ribbeltjes. Zo hoort snowboarden te zijn!
Uiteindelijk zijn we door de skitunnel gegaan naar de Tiefenbachgletsjer. Dit was helemaal fantastisch! De blauwe 38 vanaf het hoogste punt is zo’n lekkere piste! Zelfs Eveline boardde hier met hoge snelheid naar beneden. En dat allemaal met volle zon! Heerlijk! Uiteraard zijn hier ook een hoop foto’s en filmpjes gemaakt. Om 1 uur begonnen we wat honger te krijgen en ploften we neer bij het Tiefenbachgletsjer Restaurant. Lunchen in de zon: ook zo hoort wintersport te zijn!
Na de lunch zijn we richting de Giggijoch gegaan. Helaas werden de pistes ook hier al wat slechter. Vanaf de Giggijoch wilden we de rode dalafdaling nemen. We konden hem alleen niet vinden. Toen Eveline een skileraar vroeg waar de 19 was, bleek deze geschlossen te zijn. Maar de zwarte piste was goed te doen, alleen het eerste stuk was erg steil, aldus de skileraar. Dan maar zwart dus. Op het eerste stuk na was die prima te doen. Even later werd het gewoon een rode piste. Hoewel… gewoon? Deze dalafdaling was niet meer dan een wit strookje door een groen landschap, met opgespoten nep-sneeuw, stukken ijs, dennenappels en grassprieten. Desalniettemin heerlijk om met zo’n kilometers lang stuk de dag af te sluiten! Eenmaal beneden hebben we dan ook een wel verdiend drankje gedronken in één van de vele après ski tentjes. Op het moment dat we naar de bushalte toe liepen, kwam de bus aanrijden. Dat is nog eens timing!
Na de wandeling van de bushalte naar het hotel hadden we wel weer een relax-sessie in de sauna verdiend. Ons hotel ligt dus ‘wat hoger’ dan het centrum. Om hier te komen, moet je flinke hellingen beklimmen. Het steilste stuk is 12% (en dat 100 meter lang!). Ja, dat hebben we inderdaad nagemeten. Fysiotherapeuten hebben nou eenmaal een inclinometer op hun telefoon staan. Later op de avond zijn we weer naar het dorpje gelopen om een hapje te eten. We kijken weer terug op een perfecte dag!
Uiteindelijk zijn we door de skitunnel gegaan naar de Tiefenbachgletsjer. Dit was helemaal fantastisch! De blauwe 38 vanaf het hoogste punt is zo’n lekkere piste! Zelfs Eveline boardde hier met hoge snelheid naar beneden. En dat allemaal met volle zon! Heerlijk! Uiteraard zijn hier ook een hoop foto’s en filmpjes gemaakt. Om 1 uur begonnen we wat honger te krijgen en ploften we neer bij het Tiefenbachgletsjer Restaurant. Lunchen in de zon: ook zo hoort wintersport te zijn!
Na de lunch zijn we richting de Giggijoch gegaan. Helaas werden de pistes ook hier al wat slechter. Vanaf de Giggijoch wilden we de rode dalafdaling nemen. We konden hem alleen niet vinden. Toen Eveline een skileraar vroeg waar de 19 was, bleek deze geschlossen te zijn. Maar de zwarte piste was goed te doen, alleen het eerste stuk was erg steil, aldus de skileraar. Dan maar zwart dus. Op het eerste stuk na was die prima te doen. Even later werd het gewoon een rode piste. Hoewel… gewoon? Deze dalafdaling was niet meer dan een wit strookje door een groen landschap, met opgespoten nep-sneeuw, stukken ijs, dennenappels en grassprieten. Desalniettemin heerlijk om met zo’n kilometers lang stuk de dag af te sluiten! Eenmaal beneden hebben we dan ook een wel verdiend drankje gedronken in één van de vele après ski tentjes. Op het moment dat we naar de bushalte toe liepen, kwam de bus aanrijden. Dat is nog eens timing!
Na de wandeling van de bushalte naar het hotel hadden we wel weer een relax-sessie in de sauna verdiend. Ons hotel ligt dus ‘wat hoger’ dan het centrum. Om hier te komen, moet je flinke hellingen beklimmen. Het steilste stuk is 12% (en dat 100 meter lang!). Ja, dat hebben we inderdaad nagemeten. Fysiotherapeuten hebben nou eenmaal een inclinometer op hun telefoon staan. Later op de avond zijn we weer naar het dorpje gelopen om een hapje te eten. We kijken weer terug op een perfecte dag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
