Hiken in Parque Nacional da Peneda-Gêres

Toen de derde wekker ging, sprongen we uit bed. Onze buikjes hebben we gevuld met een goed ontbijt bij het hotel. Na het uitchecken liepen we naar de auto en zochten we een weg door de drukke binnenstad van Porto. Zonder al te veel problemen kwamen we op de snelweg naar het noorden terecht. Na een half uur grotendeels over de snelweg gereden te hebben, kwamen we op N-weggetjes die ons door kleine dorpjes bracht. Het was fantastisch rijden: kronkelende weggetjes met stijle hellingen en uitzicht op het Gêresgebergte. Wow! Wat een prachtige route! Werkelijk fantastisch! Gelukkig leidde de navigatie ons naar de plaats van bestemming, al maakte die er af en toe wel een spelletje van. “Neem de afslag naar N205 min 3”. Moeten we nu op zoek naar de N202? Of naar de N205-3?

Onze eindbestemming was het Parque Nacional da Peneda-Gêres, het enige National Park en tevens één van de mooiste natuurgebieden van Portugal. Peneda-Gêres ligt tussen de Gerêsbergen in het zuiden en de Penedaketen en de Spaanse grens in het noorden. Toen we in de buurt van Campo do Gêres waren, namen we de afslag naar het beginpunt van de wandeling die Eveline in gedachte had. Echter, na een paar kilometer werd de weg dusdanig slecht dat onze Opel Astra hier teveel moeite mee zou hebben. Het is geen IJslandse auto… Dan maar op zoek naar ons hotel en vragen of ze daar een leuke wandelroute weten. Het hotel ligt in een klein dorpje met hele smalle (en steeds smaller wordende!) straatjes, die eigenlijk te smal zijn om met de auto doorheen te gaan. Halverwege toch maar terug. Halverwege bleek overigens wel de plek waar ons hotel had moeten zijn. Lopend hebben we de route herhaald. Ons hotel bleek 20 meter verderop te zijn! Helaas was er niemand aanwezig. Dan maar zelf op zoek naar een wandelroute. Bij een klein terrasje hadden we nog even wat gegeten en daarna gingen met zo’n 3 liter water per persoon op pad.

Al snel kwamen we een autostopplaats tegen waar een wandelroute begon. Deze route keek uit op het Vilarinho das Furnas, het stuwmeer dat gelegen is in een rotsig landschap. De wandelroute leidde ons eerst naar een aantal flinke keien, waarvan het uitzicht bijzonder fotogeniek was. Vervolgens zijn we een flink stuk afgedaald, waardoor we bij het westelijke deel van het meer kwamen. Na een flinke klim waren we weer ‘boven’ en besloten een andere kant op de lopen. Vanaf hier hadden we een prachtig uitzicht op de noordoostelijke kant van het meer. Ook heel mooi! We liepen weer een klein stukje terug en zijn toen gaan wandelen langs het meer. De route daalde langzaam af naar de zuidoever van het stuwmeer. Ineens liepen we door een soort jungle; overal groene begroeiing en vrolijk tjirpende vogels. Toen we bijna bij het meer waren, gingen we van het pad af, op weg naar ons privé strandje. Een picknick momentje aan het water met prachtig uitzicht, wat wil een mens nog meer? Gerben is zelfs nog even gaan zwemmen. We hebben het pad nog een heel stuk gevolgd, tot we klimmend en klauterend bij het water kwamen. Ook al zo mooi hier! We besloten weer terug te lopen en via een andere route kwamen we weer bij de auto. Het was aardig zweten: strakblauwe lucht, 33 graden en een flinke helling omhoog!

Bij de auto aangekomen zijn we nog een stukje gaan rijden langs het meer richting de Barragem de Vilarinho da Furna, een enorme stuwdam. Omdat de route niet langs het meer ging, maar regelrecht de bergen in, besloten we om te draaien en in te checken bij het hotel. De eigenaresse was niet thuis, maar na een telefoontje kwam ze onze kant op. Helaas sprak ze geen Engels… Gelukkig sprak ze wel Frans, zodat Eveline toch nog aardig kon volgen wat ze zei. Voor 35 euro hebben we een fantastische kamer met uitzicht op de bergen, een schattig Frans balkonnetje, een keuken met werkende koelkast ter beschikking en een heerlijk terras met ligstoelen. Wederom: wat wil een mens nog meer? Een drankje dus. Gerben liep naar het kleine terrasje waar we eerder waren geweest. Hij wilde graag vijf cola om mee te nemen. Om mee te nemen? Het was eigenlijk de bedoeling dat je dat hier gewoon op ging drinken omdat het in glazen statiegeld flessen zat. Gerben zei dat hij het mee wilde nemen naar zijn appartement en dat die een eindje verderop was en bood aan de flesjes weer terug te brengen. Dat vond ze geen probleem! En zo zaten we dan ook met een drankje en een zak chips op het terras.

Later op de avond zijn we naar een restaurant 15 minuten verderop gelopen. Verbazingwekkend hoe goedkoop het eten hier is… We hadden een idioot grote mixed grill (vijf stukken vlees per persoon met aardappeltjes, rijst en haricots verts), drie drankjes, 1,5 liter water en een mandje met brood en dat voor 26 euro! Nu nog even nagenieten van deze mooie dag op ons balkonnetje.