Spoorzoekertje op de ski-piste Tandådalen

23 januari 2016
Toen we vanmorgen de gordijnen opzij schoven, zagen we dat het gesneeuwd had. Sterker nog, het sneeuwde nog steeds. We besloten om na het ontbijt eerst maar een stuk te gaan wandelen. Leuke wandelroutes konden we niet echt vinden, dus liepen we maar een rondje in de buurt van onze B&B. Dit was een bijzonder saaie route, waardoor we na 500 meter weer omgedraaid zijn. We besloten om toch met de auto richting het skigebied te gaan; ook daar kunnen we wandelen of als het weer mee zit gaan boarden. We zijn naar Tandådalen gereden, een gebied in Sälen waar voornamelijk veel zwarte pistes zijn. Daar aangekomen was het nagenoeg gestopt met sneeuwen. We besloten om toch maar een skipas te kopen.

In één van de zeldzame stoeltjesliften gingen we naar boven. Eveline op de ski’s, Gerben op zijn snowboard. Halverwege de lift werd het steeds mistiger en eenmaal boven aan gekomen zagen we geen hand voor ogen. Waar zullen we naar toe gaan? Waar zal de piste zijn? Hele goede vragen. We zien wel waar we uit komen. Het eerste gedeelte was flink ijs, daarna werd het beter. Ook het zicht was beneden aanzienlijk beter. Nadat we een paar keer die zwarte piste hadden gehad, hadden we het zo koud, dat we besloten om op te warmen met een warme chocolademelk. En wat voor één! Bij Wayne’s Coffee hadden we mega grote mokken besteld met hot chocolat; Eveline had de marshmallows variant en Gerben koos voor de karamel special. Uiteraard hoorde hier ook een goddelijke muffin bij. Smullen dus!

Toen we niet meer bevroren waren, zijn we weer de piste op gegaan. We zijn naar het rechtergedeelte op de kaart gegaan. Boven was het nog steeds erg mistig, dus het was best wel even zoeken naar de piste. Deze zwarte piste was best wel oké; relatief weinig ijs en veel minder wind. Even later besloten we naar het linkergedeelte op de kaart te gaan. Maar… hoe kom je daar? Ergens moest een pad zijn. Maar met mist zie je niks. Dus ook geen pad. Jammer. Bijna onderaan, waar het zicht weer beter was, hadden we dan toch een doorsteek gevonden. Om helemaal links uit te komen, moest je met een paddenstoelenlift. Het mooie van deze lift is dat je hem twee kanten op kon nemen. Of terwijl, geen helling, geen daling, maar wel ijskoud en tergend langzaam. Al snel vonden we de stoeltjeslift waar we uit wilden komen. Wel liepen we tegen het probleem aan dat piste niet meer te vinden was. Het was een soort spoorzoekertje in de sneeuw. Maar dan zonder spoor. Met een beetje geluk vond je soms een paaltje, welke de rand van de piste aangeeft. Als je eenmaal zo’n paaltje gevonden had, kreeg je gelijk weer twee nieuwe vragen. Ligt de piste links of rechts van het paaltje? En waar is het volgende paaltje? Zo’n spoorzoeker-spelletje kan best leuk zijn, maar niet met windkracht 800 en een temperatuur van onder nul. We kregen het steeds kouder en kouder. We zagen eruit als twee yeti’s… Dus besloten we om maar weer op te gaan warmen.

Bij het Pulsen-restaurant kwamen we weer enigszins op temperatuur. Het was intussen alweer 3 uur en omdat de liften maar tot half 4 gaan in dit gebied, was het tijd om weer terug te gaan. Eigenlijk wilden we nog naar het gebied Hundfjället, maar dat gingen we niet meer halen. Niet qua tijd, maar ook niet qua lichaamstemperatuur. Om half 4 zaten we lekker in onze warme auto op weg naar ons hotel. Overigens was het snowboarden/skiën wel heel leuk en ging het ook best wel goed!

Vandaag zouden we lekker uiteten gaan. Gerben had in het dorpje Sälen een pizzaria gezien, dus wij daarheen. Deze Dalarnas Pizzaria & Restaurang bleek een kruising tussen een New York-pizza en een Turkse snackbar: de ‘kaart’ was een groot krijtbord aan de muur en bestellen deed je bij de toonbank. Je kon de pizza meenemen of daar opeten. We kozen voor de tweede optie. Je bestek en drinken moet je dan wel zelf pakken… De pizza was overigens wel erg lekker, ondanks dat we weer wat op de gok hadden besteld. We worden steeds beter in Zweeds lezen, maar helaas kennen we nog niet alle woorden… Later op de avond checkten we de noorderlicht-app. De kans was aanwezig dat we het hier konden zien, dus hup, wij onze warme kleren aan. We zijn een stukje de heuvel op gereden en een donkere weg ingeslagen. Vanwege de maan was alles een beetje (te) licht, maar… verderop zagen we toch een wat lichtere gloed. Deze gloed nam toe en weer af en dat herhaalde zich een paar keer. Ja! Toch het Noorderlicht gezien! Helaas geen donkere groene of paarse ‘gordijnen’, maar dit was al meer dan niets!