Roofdieren spotten en een lantern walk

21 januari 2016
Ondanks dat Eveline alweer vroeg wakker was, zijn we toch tot een Gerben-vriendelijke tijd in bed blijven liggen. Om half 9 stonden we dan toch naast ons bed en hebben we een heerlijk ontbijtje gemaakt: brood met gebakken ei, gebakken in chorizo-vet (toch best lastig, als je geen boter of olie bij je hebt…). Een uurtje later zaten we in de auto. Deze gaf een temperatuur van -21ᴼC aan. Brrr! Het ijs vinden we tegenwoordig ook aan de binnenkant van de auto. We gingen op weg naar het “Rovdjurspark” (lees: roofdierenpark) in Orsa. Het exacte adres is op het moment van schrijven nog onbekend. Nu (en vanmorgen in de auto) wisten we alleen dat het in Orsa was. Zelfs op de website van het park is gewoon geen adres te vinden. Heel bizar! Na zo’n 5 kwartier rijden kwamen we dan toch aan bij het park.

Het viel ons meteen al op dat het rustig was op de parkeerplaats. We hebben op de hele dag zo’n 10 andere mensen gezien, inclusief verzorgers. Kwam dit misschien doordat beren een winterslaap houden? Klopt. Maar gelukkig zijn er ook actieve beesten in de winter.

Bij de entree kregen we te horen dat de Siberische tijgers als eerste gevoed zouden worden, dus hop, wij daarheen. Volgens de kaart was het ongeveer 1 kilometer lopen vanaf de ingang, maar wat de kaart niet vermeldde was dat we ook bijna een kilometer de hoogte in gingen. Een aardige klim dus, zo in de ochtend! Eenmaal bij de tijgers aangekomen zagen we de verzorgster van het park. Terwijl ze de tijgers te eten gaf, vertelde ze honderduit over de tijgers. Waar ze vandaan kwamen, wat ze het liefste aten, hoe oud ze waren, waarom er nog geen welpjes geboren waren, enzovoorts, enzovoorts… Ze vertelde ons dat ze aansluitend naar de lynx zou rijden om ook deze eten te geven. Als we dat wilden zien, moesten we maar met haar mee lopen. De lynx, genaamd Katinka, was erg verlegen. We hebben haar wel gezien, maar ze kwam niet op haar eten af. De vogels daarentegen vonden de stukken vlees heerlijk!

Op ons gemakje zijn we door de rest van het park gelopen. Eerst zijn we op zoek gegaan naar de luipaarden. Het Perzische luipaard hadden we al snel gespot, maar van het sneeuwluipaard ontbrak elk spoor. Nou ja, we zagen wel wat pootafdrukken. We liepen via de berguil en de tijgers naar de wolverines aka veelvraten. Eén tijger stond dicht bij het hek en rende vrolijk met Gerben mee. Te grappig! Die veelvraten zijn ook echt leuke beestjes! Lekker speels hobbelen ze over hun terrein. Even later kwam de verzorgster ook de wolverines eten geven en ook hier vertelde ze honderduit over alle geheimen die ze had ontdekt. Vervolgens liepen we met haar mee naar de wolven. Blijkbaar hadden de wolven weinig honger, want er kwam slechts één wolf op het eten af. Dus weer hup, door naar de ijsberen. In eerste instantie zagen we één ijsbeer. Deze liep heen en weer. En heen en weer. We begrijpen goed waar het werkwoord “ijsberen” vandaan komt… Even later zagen we nog een tweede ijsbeer en een andere lynx, die een stuk actiever was. Als laatste toch nog even kijken of we het sneeuwluipaard konden vinden. En ja hoor, we hadden geluk. Twee vrolijke exemplaren speelden en renden vrolijk door hun verblijf. Een mooie afsluiting van ons dagje roofdierenpark.

Eenmaal terug bij onze stugby hadden we met Jim, de eigenaar, afgesproken om een uurtje later een “lantern walk” te doen. Gewapend met bontmutsen en gaslampjes gingen we op pad. Het was al aardig donker en we liepen onder een mooie sterrenhemel. We gingen het bos in en ploeterden door de dikke poedersneeuw omhoog. Het was een aardige klim! Boven op de heuvel had Lora, de vrouw van Jim, een vuurtje gemaakt en konden we genieten van warme chocolademelk en marshmallows. Met een ommetje liepen we weer terug naar onze stugby. Wat een leuke tocht! ’s Avonds heeft Eveline nog een lekkere ovenschotel gemaakt, die we zojuist hebben opgegeten. Straks lekker slapen en morgen lekker snowboarden!