Rondje schiereiland Snaefellsnes

Reykholt, 27 augustus 2015
Na een heerlijke nacht stonden we allebei onder onze eigen douche; dat is het voordeel van gastenverblijven waarbij geen andere gasten zijn. Iets voor half 9 zaten we met onze koffers en tassen alweer in de auto. Via de ochtendspits in Reykjavik en de tunnel over de Hvalfjördur kwamen we aan op een leuk plekje om ons ontbijt (verder) op te eten. De zomerjassen bleken niet warm genoeg. Slechts 13 graden met een stevige wind. Even later reden we via Borgarnes naar het schiereiland Snaefellsnes. Onze eerste stop was bij Gerduberg; een mooie lange muur van basalt zuilen, zo'n 1,5 kilometer lang. Daarna reden we door naar een mooie krater van rode scoria, vanwaar we een prachtig mooi uitzicht hadden op de omgeving. Gerben is zelfs nog naar boven gelopen.

We reden door naar Ytri-Tunga, waar we over het strand zijn gaan lopen op zoek naar zeehonden en andere zeevogels. In eerste instantie zagen we geen zeehonden, maar nadat we een heel stuk over rotsen hadden geklauterd zagen we er toch drie. Wow! We vervolgden de kustweg richting het meest westelijke puntje van Snaefellsnes, toen we een hele hoop geparkeerde auto's zagen. We bleken bij Raudfeldargja te zijn, waar je een stuk omhoog kon lopen en vervolgens een grot in kon klimmen. Het stuk omhoog lopen was een ontzettende uitdaging. Niet vanwege het omhoog lopen, maar vanwege de wind. Dat het op IJsland altijd waait was bekend, maar storm? Het waaide zó hard dat a) Eveline haar muts niet op bleef en Gerben zijn capuchon niet af kon, b) je tegen de wind in kon hangen, c) de auto met 10 km/uur achteruit werd geblazen, d) de autodeur niet open te krijgen was of zo snel open ging dat je 'm bijna niet kon houden en e) dat Eveline zich vast moest houden aan de auto om een foto te kunnen maken zonder weg geblazen te worden. De orkaanmachine in Neeltje Jans was er werkelijk niets bij! Toen we eenmaal boven waren zagen we een mooie grot en als je je omdraaide een prachtig uitzicht op de omgeving.

Vervolgens reden we naar Hellner, een klein dorpje met fotogenieke vogelsrotsen. In het kleine café Fjöruhúsid hebben we onszelf getrakteerd op een lekker gebakje met warme chocolademelk. Het is misschien augustus, maar met 12 graden heb je een warme choco echt wel verdiend! Na het gebakje zijn we nog over de vogelsrotsen gelopen. Daarna zijn we een klein stukje verder gereden, waar we een stukje over de kliffen hebben gelopen met mooi uitzicht op de monolieten van Lóndrangar, die meer dan 60 meter hoog zijn. Ook zagen we daar weer allerlei vogels. Het is zo mooi daar! Ook het uitzicht op de Snaefellsjökull gletsjer is bijzonder indrukwekkend. Hoewel de top in de mist lag, zagen we toch ook stukjes sneeuw. Een klein stukje verder zijn we met een gids een prachtige lava grot in geweest (Vatnshellir), aan de voet van Snaefellsjökull. We hebben allerlei verschillen lava-formaties gezien in drie verschillende ruimtes. In deze ruimtes waren stalagmieten te zien, van zo'n meter hoog, die in slechts enkele uren destijds ontstaan zijn.

Ondertussen was het al vijf uur 's middags en waren we op de helft van de route: het meest westelijke puntje van het schiereiland. We reden over de kustweg ten noorden van de gletsjer naar Kirkjufell, een bijzonder gevormde berg. Ook zijn we nog even omhoog gelopen naar de Kirkjufellsfoss (de watervallen dus), om een nog mooiere foto te maken. Daarna wilden we gewoon zo snel mogelijk richting ons guesthouse. De op papier enigzins lange route, bleek in het echt nog veel langer te zijn. Een ongeasfalteerde weg van ruim 50 kilometer, voorzien van gaten, rotsblokken en afgrondjes, gaat nou eenmaal niet zo snel. Overigens was het gebied prachtig om doorheen te rijden. Om kwart voor negen 's avonds kwamen we uiteindelijk aan bij ons guesthouse Steindórsstadir. Een mooi plekje in de middle of nowhere.

We bleken wederom de enige gasten te zijn en hadden dus een 12-persoonshuisje voor ons tweeën. In de knusse keuken hebben we ons avondeten klaar gemaakt en vervolgens zijn we in de hottub gesprongen. Heerlijk! En wat een uitzicht! Inmiddels is het alweer vrij laat en na bijna 500 kilometer op de teller vandaag is het ook wel tijd om te gaan slapen. Weltrusten!