De mythes van Es Vedra

Vannacht heeft Kiki best wel goed geslapen en ze werd vrolijk wakker. Zo zien we het graag! Toch merkte we dat ze nog niet helemaal opgeknapt was, want ze was nog wel huilerig. Nadat we weer lekkere ontbijt broodjes hadden gehaald bij Bakery Las Arenas, hebben we Kiki weer in bed gelegd. Twee uur later werd ze wakker en konden we op pad. 

We reden naar Es Vedra, het onbewoonde rotseiland voor de zuidwest kust van Ibiza. Het is een rotspartij van 400 meter hoog en daarvoor ligt nog een kleinere rots, genaamd Es Vedranell. Voor het oog lijkt Es Vedra gewoon een rotseilandje, maar de mythes en legendes geven anders aan… Zo zou het eiland bestaan uit kalksteen en een hoge concentratie metalen en mineralen, waardoor het een sterk magnetisch veld is waardoor kompassen er niet werken. Anderen geloven dat het een plek is waar aliens en UFO's landen en sommige locals denken dat er ooit Sirenen uit Griekse legendes hebben geleefd. Ook zou het de top van de verzonken stad Atlantis kunnen zijn of het heilige eiland van de Tanit. En het gerucht gaat ook dat als het eiland in zicht komt, dat je dan een wens mag doen. Een bijzonder rotseiland dus. We parkeerden onze auto aan het einde van een zanderige weg, liepen een paar minuten over een breed pad en kwamen aan bij het uitkijkpunt. Mooi uitzicht!

We hadden van tevoren bedacht om ook naar Torre de Savinar (of: Torre Pirata) de lopen, omdat je vanaf daar ook een spectaculair uitzicht hebt over Es Vedra en de kust van Ibiza. Deze toren bleek echter op een heuvel te liggen. Gelukkig was het bijna 30 graden, stond er geen zuchtje wind en was er weinig schaduw… Pff! Dat was flink zweten, zeker voor Gerben, die met Kiki op z'n buik liep. Na een aardige klim kwamen we bij de toren. We wilden eigenlijk via een andere route terug, maar de route bestond uit klimmen over rotsblokken in plaats van lopen over een paadje. Geen optie. Daarom klauterden we het hele stuk weer naar beneden. Vanaf de parkeerplaats liepen we nu de andere kant op, richting Atlantis. Atlantis, wederom een mythe: een paradijs dat zomaar werd opgeslokt door natuurgeweld en nu een verzonken stad is. De (vermoedelijke!) waarheid is echter dat het een steengroeve was, dat hier rotsblokken zijn uitgehakt die vervolgens gebruikt zijn om de stadsmuren van de hoofdstad te bouwen… Hoe die rotsblokken ooit omhoog zijn gekomen blijft een raadsel, maar ach. Voordat we af konden dalen naar Atlantis, kwamen we bij steencirkels. Het gerucht gaat dat je pas naar beneden moet gaan wanneer je er zelf een steentje bij hebt gelegd. Nadat we drie steentjes hadden neergelegd, liepen we naar de rand. Moeten we hier afdalen? Een zanderig pad over grote rotsblokken, helemaal tot aan het water. Eveline had nu Kiki op haar buik en klom naar beneden. Volgens mensen die naar boven kwamen was het wel te doen, zelfs met baby. We klommen en klommen, maar heel makkelijk ging het niet. We waren halverwege en de route werd er niet makkelijker op. Andere mensen die naar boven kwamen, zeiden dat zij het zelf niet met een baby zouden doen. Hmm, misschien toch maar terug. Terwijl we stonden te wachten om weer omhoog te klimmen, begon Kiki weer met overgeven. Toch nog niet fit dus… We klommen naar boven, liepen terug naar de auto en reden naar huis. We hebben overigens geen aliens en UFO's gezien en de verborgen stad bleef voor ons in ieder geval ook verborgen…

Nadat Kiki een powernapje had gedaan, was ze weer vrolijk. We zijn naar de zee gelopen en hebben snel wat gegeten. Kiki vond het deze keer geen probleem dat we ergens gingen zitten. Fijn zeg, ze lijkt echt op te knappen! Ze ging ook weer zonder problemen slapen, dus laten we hopen dat ze morgen weer wat verder opgeknapt is!