Beklimmen van de Reinaknuten

Vandaag zijn we vroeg opgestaan en zaten we bijtijds in de auto. We hadden het plan om Kjerag te beklimmen. Kjerag ligt aan de Lysefjord en is beroemd vanwege uitzicht van grote hoogte: 1110 meter. De wandeltocht naar dit punt is een lastige tocht van 10 kilometer die over meerdere bergruggen loopt en een hoogteverschil van 570 meter kent. Deze plek is vooral bekend vanwege de Kjeragbolten, de grote steen die tussen twee rotsen is ingeklemd. Om hier te komen moesten we een aardig stuk rijden en varen. We kozen voor een langere weg rijden en het korte stuk varen. Onze navigatie stuurde ons over een leuke toeristische route, die afgesloten bleek te zijn. We pasten onze route iets aan en reden uiteindelijk naar Songesand. Het was een leuke route met veel haarspeldbochten en veel hoogteverschillen, maar helaas konden we hier maar weinig van zien aangezien we grotendeels in de mist reden. Na een krappe 2 uur rijden kwamen we bij de ferry, maar we waren de enige auto en er was geen ferry te zien… Dat ziet er niet goed uit. Ook de timetable die daar hing zag er niet hoopvol uit. Toen wij net besloten hadden om maar weer terug te rijden, kwamen er steeds meer auto’s richting de ferry. We draaiden weer om en reden nog eens richting de ferry. Daar bleek dat we de ferry van tevoren hadden moeten boeken en dat deze bijzonder duur was… Oké, we bedenken wel een ander plan.

We reden het hele stuk weer terug en Eveline had ondertussen een andere wandeling gevonden waarbij geen boten nodig waren. We reden naar het startpunt en verbaasden ons over het feit dat het nog steeds flink bewolkt en mistig was, terwijl de weersverwachting voor vandaag enorm zonnig was. We besloten toch maar te gaan en hoopten dat de wolken weg zouden trekken. We begonnen aan het beklimmen van de Reinaknuten, een berg van 787 meter hoog aan de zuidkant van het Tysdalsvagnet-meer. De eerste kilometer begon in een dun dennenbos en eindigde in heide. Hier werden we aangemoedigd door schattige schaapjes met koeienbel. Daarna kwam een steiler stuk, vanwaar je ongetwijfeld prachtig uitzicht zou hebben als het wat helderder weer was. Het was overigens een super leuke route over stenen, rotsen en door beekjes. Het laatste gedeelte van de route was flink klimmen op de rotsen. Van een ‘pad’ was steeds minder sprake en het zoeken naar de rode stippen als bewegwijzering was dan ook een flinke uitdaging! Nadat we een aardig stuk geklommen hadden, zaten we in de dikke mist. Geen enkel uitzicht dus… We besloten terug te gaan, want het zag er niet naar uit dat de mist snel ging verdwijnen.

De terugweg was misschien nog lastiger dan de heenweg. Je weet waar je ongeveer naar toe moet, maar je doet eigenlijk niet meer je best om de rode stippen te zoeken. Tot we op een gegeven moment hadden ontdekt écht in de verkeerde richting te zijn gelopen. Via Gerbens telefoon konden we het pad gelukkig snel weer vinden en daalden we stukje bij beetje weer af. Toen we weer een stuk lager kwamen, hadden we ineens uitzicht op de omgeving! Wow! Wat is het hier mooi! We daalden verder af en zagen toen pas hoe prachtig de omgeving hier is. Dit is Noorwegen zoals we het bedacht hadden! Die meren!

Een krappe 10 kilometer later stonden we weer bij de auto en reden we weer terug naar de camping. Het begon eindelijk een beetje op te klaren en het was dan ook de eerste avond dat we probeerden buiten de tent te eten. Probeerden. Helaas zijn er ook een heleboel muggen die buiten de tent willen eten. Van ons, om precies te zijn. Na het eten zijn we nog een rondje gaan wandelen over de camping. Mooie omgeving hier, blijkt! Als je een klein stukje van de camping af loopt, heb je ook nog een prachtig uitzicht op het water. Wow! We sloten de avond af met een spelletje en kruipen zo ons bed in. Blijft toch gek dat het 11 uur ’s avonds is en het nog steeds licht is…