Over de Trans-Kalahari-Highway naar Windhoek

Vannacht hebben we allebei slecht geslapen, waarschijnlijk vanwege de kou. En dan ging de wekker ook nog eens erg vroeg! Buiten was het pikkedonker en ook nog eens ijskoud. Snel aankleden dan maar. Tegen de tijd dat we ook de slaapspullen hadden opgeruimd en de tent hadden ingeklapt, waren we veranderd in twee ijspegels. Toen we om kwart voor 6 met onze auto op pad dingen, zagen we dat het ook maar 1 graden boven nul was… Brrr! De route over de Trans-Kalahari-Highway was erg donker (lantarenpalen kennen ze hier niet), maar gelukkig was het asfalt wel goed.

Na twee-en-een-half uur rijden was de zon op gekomen en waren we bij de grens (Mamuno Border Control), waar we eerst de formulieren voor de auto in moesten vullen en vervolgens weer een stempeltje in ons eigen paspoort kregen om het land te mogen verlaten. Tot ziens Botswana, welkom Namibië! In Namibië moesten we weer het bekende immigratieformuliertje invullen en kregen we weer een stempeltje omdat we het land in kwamen. Al met al ging dit vrij vlot en nog geen half uur later reden we weer verder over de Trans-Kalahari-Highway. We konden nog even genieten van het Namibische landschap en de bijbehorende dieren.

Hoewel we letterlijk langs het vliegveld reden, moesten we toch eerst naar Windhoek om de auto terug te brengen. Gelukkig hadden we wel een busje van Asco Car Hire voor ons rijden, zodat we niet meer hoefden te zoeken naar de juiste weg. Bij Asco aangekomen was natuurlijk de grote vraag of de auto goedgekeurd zou worden. Op de vraag of we schade hadden: nee hoor, alleen maar een hoop modder. Oh, dat was normaal en geen probleem. De auto werd gecheckt en even later kregen wij het bericht dat hij schade vrij was. Poeh! Hebben wij even geluk gehad! Oké, er waren geen diepe krassen, maar volledig onbeschadigd… dat geloven we niet. We hebben de afgelopen drie weken trouwens meer dan 5400 kilometer gereden. Dat is een record! Omdat alles onderweg mee zat, waren we eigenlijk veel te vroeg bij het autoverhuurbedrijf. Omdat de shuttle pas 2 uur later ging, zat er niets anders op dan daar te wachten.

Even later waren we bij het vliegveld en stonden we in de rij om in te checken. Dat schoot allemaal niet op, ondanks dat er weer drie personen per balie bezig waren. Toen Eveline net Gerbens koffer op de band had getild (met een mooie 21,3kg, ondanks alle extra gekochte kledingstukken!), wilde ze eerst Eveline inchecken. Ook goed. Gerbens koffer eraf, Eveline’s koffer erop. Ook onder de 23kg! Eveline kreeg haar boardingspass en toen was Gerben aan de beurt. “You’re ticket is exchanged”. Nee, dat was de heenweg. “No, it’s exchanged and checking in isn’t possible”. Ja maar, ik wil naar huis! Ook hier kwamen weer drie verschillende mensen bij, maar het lukte niet. We moesten even mee lopen naar een kantoortje, dan werd er even gebeld met KLM in Amsterdam. Ook dit duurde weer eeuwen, maar uiteindelijk was het geregeld. Gerben mocht toch ook mee! Overigens wel 25 rijen verderop… De tassencontrole ging deze keer vrij snel; ondanks de vloeistoffen die in Eveline haar tas zaten, werd ze er niet eens uitgepikt. Vervolgens weer een stempeltje om Namibië te verlaten en toen kwamen we eindelijk in de vertrekhal. Op naar Nederland!

Netjes op tijd mochten we boarden, maar vertrekken… dat deden we dan weer niet. Eén van de cargo-deuren sloot niet, dus dat moest eerst opgelost worden. Een heel team van technische Afrikanen is erbij gekomen, maar een uur later was het probleem nog steeds niet opgelost. Als we maar wel gaan… Gelukkig! Na 90 minuten konden we alsnog vertrekken! Lezen, film kijken, eten; voor we het wisten waren we in Luanda (Angola). Even tanken, wat passagiers erbij en dan snel door, was het plan van de piloot. Maar ook hier stonden we weer onnodig lang aan de grond. Dan maar een boekje lezen…