We zijn in Botswana!

Vanmorgen werden we weer gewekt door allerlei vogels. Achter de rivier zagen we de zon op komen, wow! Nadat we de tent weer hadden ingeklapt – ook dit lukt steeds sneller! – gingen we op pad. De ‘gamedrive’ naar de hoofdweg viel een beetje tegen. We zagen alleen wat impala’s en nog iets ondefinieerbaars dat laag over de grond rende! Na dit zandtrack kwamen we weer op de geasfalteerde weg door de Caprivi-strook. Na 2 uur rijden kwamen we bij de grens (Ngoma Border). Eens kijken hoe makkelijk we Botswana in komen…

We reden eerst naar een slagboom met een politieagent, waar we alle gegevens over de auto moesten invullen. Registratienummer, chassisnummer, noem maar op. Toen bleek dat we eerst een stempeltje hadden moeten halen in het kantoortje. Wij weer terug. Een druk bellende Afrikaan gebaarde dat we een formulier in moesten vullen. De pen? Die moet je zelf meenemen. Oké, gedaan. Terwijl de meneer in kwestie nog steeds aan het bellen was, kregen wij een stempeltje in ons paspoort en gooide hij de paspoorten weer terug. Geregeld. Nog eens proberen bij de slagboom. Dit keer mochten we gelijk door. Aan de andere kant van de brug begon het verhaal weer opnieuw. Eerst naar de balie “immigration”, waar we – uiteraard – weer een formulier in moesten vullen én een stempeltje kregen. Vervolgens naar “customs”, waar we mochten betalen (“road tax”). Oké, nu weer naar de slagboom. Zullen we door mogen? Hier werden eerst de auto-papieren gecontroleerd en vervolgens onze paspoorten. Die waren goed. Hadden we schoenen bij ons? Ja… Da’s prima, maar die moeten wel even gedesinfecteerd worden. Dus wij met al onze schoenen naar een bak met een handdoek erin, waar vast iets van desinfectiespul in zat. De vraag is hoe goed dit werkt nadat héél veel mensen hierin gestaan hebben… Mogen we dan nu verder? Nee, nog niet. De auto moest ook nog gecontroleerd worden. De achterbank, de achterbak, de koelbox… En daar gingen we weer. Verse melk (gepasteuriseerd of niet), mocht niet mee. Net als de salami, paprika en cherrytomaatjes. Terwijl Gerben nog een paar formulieren moest invullen waarin hij verklaarde afstand te doen van de melk, stond Eveline vrolijk met de immigratrie-mevrouw te kletsen. Ze zijn de beroerdste niet, ze werken alleen ontzettend inefficiënt! En toen eindelijk mochten we het land in. Welkom in Botswana!

We waren nog geen kilometer verder en kregen de volgende controlepost. Deze keer om het Chobe NP in de mogen. In dit park leeft ook weer allerlei wild, maar langs de doorgaande weg kom je niet heel veel tegen. Wij zagen alleen wat zebra’s, aangezien die midden op de weg stonden. Halverwege het park was er weer een controlepost. Pff! Vervolgens reden we het park uit en reden we Kasane binnen. Deze overvolle, drukke, hysterische stad is voor velen het uitgangspunt om óf naar Chobe te gaan óf naar de watervallen. Voor ons was het vooral een plek om te pinnen, boodschappen te doen en te tanken. Ander land betekent ook weer ander geld. Met een stapel pula’s op zak, reden we weer een stukje naar het zuiden. Onze volgende bestemming was Senyati Safari Camp. Dit camp ligt net buiten alle drukte van Kasane, tegen de grens met Zimbabwe aan. Het leuke van deze plek is dat het wild hier gewoon rond kan lopen. Olifanten, leeuwen, luipaarden… Na onze lunch met mooi uitzicht, besloten we eens te gaan kijken bij het terras. Het terras kijkt uit over een waterhole en het leuke is dat je vanaf verschillende hoogte kunt kijken. Vanaf het verhoogde terras, vanaf de stoelen op ‘straatniveau’ én vanaf de bunker. Bij deze laatste ga je dus onder de grond en kijk je zo ongeveer tegen het water aan. Super leuk bedacht!

Toen wij hier gingen zitten, waren er vooral veel apen. Het was serieus de eerste keer dat we apen hebben gezien sinds onze vakantie! Terwijl Gerben op het terras met de laptop zat te spelen, zat Eveline in het zonnetje haar boekje te lezen. Ondertussen kwamen nog wat kudu’s voorbij en een hele groep mangoesten. Aan het einde van de middag kwam er een olifant drinken. Leuk! Even later kwamen er nog meer olifanten; een vader, moeder en twee kleintjes. Terwijl Gerben vanaf boven keek, ging Eveline de bunker in. Ineens kwam vader olifant op de bunker afgelopen en kwam zelfs zo dichtbij, dat zijn slurf bijna ín de bunker verdween! Woooo! Best even schrikken, maar wel heel gaaf!

Toen het donker begon te worden, zijn we terug gelopen naar onze tent. Na het eten zijn we weer terug gelopen naar de bunker en waren er zeven olifanten aan het drinken. Wow! Echt een fantastische plek hier! We zijn snel gaan douchen, omdat de ‘donkey’ (het vuurtje wat ons van warm water voorziet) nog net een beetje brandde. Na het douchen zijn we weer op het terras gaan zitten bij de waterhole. Er is nog niets voorbij gekomen, maar wie weet…