Mountainbiken (en hiken...) in Costa Vicentina

14 september 2016
Na een prima douche was het tijd voor het ontbijt. In de ‘huiskamer’ van ons pension stond een langere rij van tafels. Net iets teveel mensen, net iets te smalle plekjes en een net wat ongemakkelijk sfeertje. Maar het eten was enorm uitgebreid, vers en erg lekker! Na het ontbijt vroegen we Eduardo, de eigenaar, of we fietsen konden huren. Nee, fietsen huren kon niet, maar lenen wel. Gratis en voor niets. In deze omgeving, Parque Natural de Costa Vicentina, zijn ontzettend veel mountainbikeroutes en hij liet één van zijn favorieten zien. Even later gingen we op pad. We namen een gedeelte van de Rota Vicentina richting het zuiden. Zoals Eduardo al verteld had zaten er een paar flinke klimmetjes bij. Gelijk achter het dorpje was de eerste al. Puffend, hijgend en zwetend kwamen we boven! Gelukkig was de route daarna wat milder. Het eerste stuk fietsten we door de groene bossen en struiken. Erg mooi! Soms een stukje omhoog, dan denderden we over het grind naar beneden. Langzaam aan reden we steeds verder omhoog, tot we zo’n beetje op het hoogste punt waren, vlakbij de windmolens. Daar staken we de ‘hoofdweg’ over en reden toen door het mooie landschap richting de kust.

Ook hier zaten weer flinke klimmetjes in, maar het uitzicht werd mooier en mooier. De weg bestond nog voornamelijk uit stenen, grind en keien. Ook zagen we steeds de kust verschijnen. Na 27 kilometer fietsen zaten we op één van de hoogste punten aan de kust. Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht op Praia do Amado, het strand waar we gisteren gelegen hadden. Na een korte stop fietsten we naar de andere kant en zagen we Praia da Murraçao. Ook al zo mooi! Deze weg was doodlopend, dus we moesten weer een stuk terug fietsen. We besloten naar nog een ander uitkijkpunt te fietsen. Nadat we eerst weer een flink stuk omhoog waren gegaan, vlogen we met een noodgang weer omlaag. Door al het getril vloog Eveline’s ketting er vanaf. Geen probleem, dat kunnen we wel fixen. Een paar minuten later hoorde Eveline een raar geluid en pam! De ketting was gebroken… Daar stonden we dan, in de middle of nowhere met een kapotte ketting. We hadden van Eduardo wel reserve binnenbanden meegekregen, maar geen ketting…

Er zat niets anders op dan lopen. We waren een krappe 11 kilometer van huis, dus zo’n 2 uur lopen… Het eerste stuk was stijl omhoog, dus dat was een aardige hike… Daarna was het afwisselend vlak, iets omlaag of iets omhoog. Gerben had bedacht dat Eveline de stukken omlaag best op de fiets kon doen en bij de vlakke stukken kon hij duwen/trekken. Zo gezegd, zo gedaan. Na 2 kilometer ploeteren kwamen we op de hoofdweg. We hadden het geluk dat de hoofdweg grotendeels omlaag ging. Gerben is de grote held van vandaag: hij heeft Eveline bij de stijgende stukken omhoog getrokken, zodat ze daarna weer met een noodvaart naar beneden kon rollen. Na 50 minuten kwamen we aan bij ons pension, met de excuses voor een kapotte fiets…

Na een snelle lunch bij een gezellig tentje in het dorpje, gingen we nog snel even naar het strand. De golven waren vandaag nog hoger dan gisteren! Daarna zijn we in de auto gesprongen, op weg naar Farol Cabo de São Vicente. Deze vuurtoren ligt op het uiterste zuidwest puntje van Portugal. Volgens Jolanda & Danny heb je hier een fantastisch uitzicht op de zonsondergang. Ze hadden gelijk: een super mooie plek en een hele mooie zonsondergang! Nadeel is wel dat er héél veel anderen zijn die hetzelfde plan hebben… Daarna zijn we naar Terra gereden, een restaurant dat werd aangeraden door Jo & Danny. Helaas, die was gesloten. We zijn door gereden naar het dorpje Vila Do Bispo, waar we lekkere spareribs hebben gegeten. Bij terugkomst bij het pension vielen we in de gezelligheid van de pizza-avond: zingende mensen, een gitaar en een mondharmonica… Eigenlijk best ‘lachwekkend’ om naar te luisteren… Zeker omdat deze ‘zingende mensen’ 50-plussers zijn met net een tikkeltje teveel drank op… En nu uit volle borst “Country Road” aan het zingen zijn…