Hiken naar de top of the world!

Gisteravond liepen we naar het toiletgebouw en we verwonderden ons over het feit dat het zo’n zachte avond was. Minder koud, zacht briesje… Toen we het toiletgebouw uit kwamen was er ineens wind. Heel veel wind. En toen weer windstil. En minuten later ging de wind weer aan, nog harder. Alsof iemand met een volumeknop aan het spelen was… De hele nacht ging zo door en ook vanmorgen speelde hetzelfde tafereel zich af. Veel wind, weinig wind, heel veel wind, weinig wind, enorm veel wind… Het was wel zonnig en het beloofde een warme dag te worden.

Toen we eenmaal van de camping af waren – we waren de code van de slagboom vergeten en de campingbaas was nog steeds nergens te ontdekken – reden we naar Norefjell, 16 kilometer verderop. Het laatste stuk van deze route ging flink de bergen in, met scherpe haarspeldbochten. We kwamen uit in een uitgestorven wintersportdorp. We parkeerden de auto en gingen op zoek naar de wandelroutes. Eveline had een kaart gedownload met wat routes, maar het beginpunt konden we niet vinden. Na een stukje heen en weer gelopen te zijn, besloten we een stuk terug te rijden, aangezien één van de routes bij een hotel startte waar we langs gereden waren. Vanaf het hotel zagen we geen route. Aan de andere kant van het beekje was wel een bord met langlaufloipes en skipistes. Vanaf dat bord zagen we een ander bord, met wandelroutes. Diezelfde die Eveline gevonden had. Echter geen beginpunt. We liepen een stukje de ene kant op, op zoek naar een route. Waar we precies naar op zoek waren wisten we niet. Bordjes? Verf op bomen? Of gekleurde stenen? Na een stukje lopen kwamen we wel op een punt met prachtig mooi uitzicht, maar geen route. We liepen terug. Ook in de andere richting geen route te bekennen. Internet werd weer aangezet en de zoektocht ging door. Waar is het begin? We vonden een route die hoger begon en dus reden we weer met de auto omhoog, een stukje verder dan waar we vandaan kwamen. Daar zagen we wandelbordjes! We liepen van de auto naar de bordjes en… onze route ging richting de auto. Dat schiet op zo!

We volgden de bordjes en liepen in feite een skipiste omhoog. Het gebied hier ziet eruit alsof de sneeuw vorige week spontaan verdwenen is en alles is gelaten zoals het in de winter was. De stoeltjesliften hangen nog aan de kabel, de sneeuwschuivers staan voor de garages, de sneeuwkanonnen staan nog op de piste… Toch was het aardig groen! We klommen een flink stuk omhoog over gras en een zanderig pad. Eigenlijk dwars over een enorme open vlakte. Aardig steil, maar redelijk te doen. De wind was een groter probleem. Op deze grote open vlakte op aardige hoogte, vang je best wel wat wind en daardoor was het toch ook wat fris. We bleven maar naar boven lopen. De route was verre van mooi, maar als je achterom keek… Wat een uitzicht! We kwamen hoger en hoger en de wind ging harder en harder. Het was amper mogelijk om te poseren op een steen, je waaide er gewoon vanaf! Na een tijdje kwamen we op de Ravnås, op 1198 meter hoogte. On top of the world! Wat een uitzicht! We hadden een 360 graden panoramaview, wow! Krøderfjord, Tyrifjord, Hestegjuvnatten… Elke berg, elk meer en elk bos om ons heen konden we zien. Genieten!

Nadat we enigszins verscholen achter een steen onze lunch hadden opgegeten, zijn we via een andere route weer naar beneden gelopen. Of eigenlijk, we maakten onze eigen route. Een leuke route langs de sneeuw, langs beekjes en over soppig mos. Natte voeten dus! Naar beneden ging overigens een stuk sneller en hoe lager we kwamen, hoe minder wind. Eenmaal terug bij de auto zijn we naar Noresund gereden, om daar even in de sportoutlet rond te lopen. Aangezien in dat winkelcentrum ook een restaurant zat – één van de weinige in Noorwegen – besloten we daar gelijk te eten. Nauwelijks wind, veel zon, warm… Heerlijk! We maakten al plannen om straks lekker op het strandje te gaan liggen…

Ondertussen op de camping… Blijkbaar was de wind in onze afwezigheid niet gaan liggen. Sterker nog, de wind was alleen maar harder gaan waaien. Stoffen daken vlogen in de lucht, een omgewaaide boom, hoge golfen met witte koppen op het meer… En een volledig ingestorte tent. Dit ziet er niet goed uit… Schijnbaar heeft de luifel een flinke windstoot ontvangen en is vervolgens de lucht in geslingerd. Gevolg: op drie plekken zijn de lijnen losgescheurd, de helft van de haringen waren eruit getrokken, de afwas lag overal en nergens en de vuilniszak was open gewaaid… De tent opnieuw opzetten was geen optie, want het waaide nog steeds heel hard. We besloten te tent in de pakken en naar onze volgende bestemming te rijden. Terwijl Eveline op haar buik in de tent lag en één voor één alle spullen eruit haalde, gooide Gerben alles de auto in. Dan maar een keer minder netjes. Tot de nok toe gevuld zullen we maar zeggen. Volgens de Noren was deze wind ongebruikelijk; een enkele keer in de herfst gebeurde zoiets, maar dit was echt heel bijzonder. Lekker dan, hebben wij weer! Op weg naar onze volgende bestemming zijn we nog wat winkels af gegaan op zoek naar een stormband, maar die is nergens te vinden… Op onze camping in Drammen hebben we de tent weer opgezet. Hoewel deze camping ook weer aan het water ligt – de rivier Drammenselva – hebben we toch een plekje gevonden waar het ‘iets’ minder hard waait. De tent hebben we goed op kunnen zetten en bij de luifel hebben we een beetje geïmproviseerd. Op hoop van zegen… Voorlopig waait het nog steeds heel hard…