Roadtrip langs ruïnes, watervallen en kobaltmijnen

Vanmorgen hebben we de tent weer ingepakt. Dat was nog een best lastige klus, want de wind stond duidelijk weer “aan”. Na een flink gevecht zaten we weer in de auto, op weg naar Tønsberg, zo’n 40 kilometer verderop. Tønsberg werd gesticht in de Vikingtijd. Het hoogtepunt van Tønsberg is het ruïnepark op de heuvel Slottsfjellet, dus daar zijn we als eerste naar toe gelopen. Het enige dat we zagen was de toren en een half muurtje, de rest was ingepakt om gerestaureerd te worden. Vanaf de heuvel hadden we wel een mooi uitzicht op de Vestfjorden en het bosrijke en heuvelachtige achterland. We wandelden weer naar beneden en zijn langs het water weer terug gelopen naar het centrum. Daar zijn we neergeploft bij WITH – Brød&Kaffe, waar we onszelf getrakteerd hebben op een lekker gebakje. Het was een beetje aan het miezeren, dus we besloten weer een stuk verder te rijden.

Even later kwamen we aan bij Blaafarveværket, het oude industriële gebied langs de rivier Simoa. In 1973 werd het Royal Modum Blaafarveværket opgericht om kobalt te onttrekken aan de mijnen in Modum. Het kobalt werd gebruikt om de kobaltblauwe kleurstof te maken voor de porselein- en glasindustrie in de wereld. Tegenwoordig is Blaafarveværket een museum. Naast het museum ligt de waterval Haugfossen. De waterkracht van Haugfossen is de reden waarom de Blaafarve-fabriek zich onder de waterval bevindt. We liepen eerst over de brug, waar we de waterval van boven zagen. Vervolgens daalden we af om de waterval van onder te bekijken. In deze tijd van het jaar komt er niet heel veel water naar beneden, waardoor het mogelijk was om over de rotsen te lopen. We hadden als doel om aan de overkant te komen. Dit ging op de meeste plekken goed, maar soms moesten we toch grote, glibberige sprongen maken! Ook was het soms klimmen met handen en voeten! Maar… het is gelukt, zonder natte voeten! Vanaf de andere kant hadden we een beter uitzicht op het waterrad, dat vroeger een belangrijke rol speelde en dat ook nu nog daadwerkelijk draaide.

Weer een stukje verder was de Koboltgruvene, de Kobaltmijnen. De weg er naar toe was al indrukwekkend; slingerend door de bossen, schaapjes op de weg, flinke haarspeldbochten… Na het parkeren liepen we naar de Gruvekroa en kochten een ticket. Samen met een Noors stel gingen we op pad. Onze gids vertelde zijn verhaal in Noors én in het Engels, dus we konden alles goed volgen. Na wat achtergrondinformatie liepen we naar de Clara stollen, waar we eerst voorzien werden van een groene fleece-poncho en een rode veiligheidshelm. Het was slechts 6 graden in de mijn, dus een extra warm laagje was zeker geen overbodige luxe! De tour was erg interessant. De winning van kobalt is een erg arbeidsintensief proces geweest en dan te bedenken dat ze niet meer hadden dan een olielampje als verlichting… We liepen door de verschillende gangen in de mijn en de gids vertelde van alles. De route was heel afwisselend. De leukste ‘attracties’ zijn toch wel de glazen vloer en de hangbrug! Na anderhalf uur stonden we weer buiten. Wat een leuk uitje!

We begonnen aan de laatste etappe van onze roadtrip van vandaag. We reden langs Krøderen, dat bekend staat om de Krøderbanen. Dit is één van de oudste spoorwegen van Noorwegen. De vintage treinen rijden met stoomlocomotieven, houten rijtuigen en motoren uit de jaren ’50. Helaas is het nog te vroeg in het seizoen en rijdt de trein nog niet… Net voorbij Krøderen ligt onze camping, direct aan het meer. De slagboom was dicht en de receptie was onbemand, maar na een telefoontje konden we de slagboom zelf openen en een plekje uitzoeken. We kozen voor een plekje aan het meer. Wat een uitzicht! Wat een super plek! Hier kunnen we ons wel een paar dagen vermaken!